@Treni_Punes lol
Welcome to the forum 👋, Guest
To access the forum content and all our services, you must register or log in to the forum. Becoming a member of the forum is completely free.
-
PËRSHËNDETJE VIZITOR!
Nëse ju shfaqet ky mesazh do të thotë se ju nuk jeni regjistruar akoma. Anëtarët e rregjistruar kanë privilegjin të marrin pjesë në tema të ndryshme si dhe të komunikojnë me anëtarët e tjerë. Bëhu pjesë e forumit Netedy.com duke u REGJISTRUAR këtu ose nëse ke një llogari KYCU. Komunikim alternative i ketij forumi me vajza dhe djem nga te gjithe trevat shqiptare? Hyr ne: CHAT SHQIP.
Çfare ju mungon nga e kaluara/femijeria?
- Thread starter Gone_With_The_Wind
- Data e fillimit
Hahahahhahaha ka bo like @Ariela qe para nje jave ja msova un ca ishim caracat hahaha
Pikërisht kështu:
Teksa shoh filmat shqiptarë, rrëmbyeshëm kthehem mbrapa në kohë, me ato cfarë kam jetuar në fëmijërinë time... Shpesh, mendoj ndoshta sa mirë do të kishte qenë të kisha lindur ne ate “kohen e filmave”, kur njerëzit flisnin, dëgjoheshin, komunikonin e ndërvepronin... Ne atë kohën kur njerëzit mjaftoheshin me gjërat materiale që kishin, ama dinin të ndanin, kur një vakt dreke nuk mund ta quaje të përfunduar po nuk more një filxhan vaj tek komshiu apo po nuk i dhe një pjesëz buke...
Kur njerezit ndërvepronin, kishin një jetë sociale dhe cdo fund dite prisnin e përcillnin të afërm e familjarë... Mbaj mend gëzimin e papershkrueshëm kur afronte shkolla dhe ato pak gjera qe blinim, i qarkullonim në gjithë lagjen shtëpi më shtëpi duke i treguar njëri tjetrit e duke ndarë gëzimin... Kur ndërronim edhe rrobat me shoqet ama asnjë nuk ta punonte pas kraheve. Kur shtepia gumëzhinte ngë të afermit e fëmijet dhe të gjithë ndjenin afeksionin e ngrohtesinë e ambjentit familjar...Kur të gjithë ishin “njerëz” dhe nuk kishte konkurencë.
Sa shume domethënie kishte ai aksioni komunitar i lagjes, kur ndanim rolet dhe përgjegjësite dy muaj para festave të fundvitit, kush do mblidhte kartonat, arkat, kush do merrej me sistemimin e tyre dhe ne cilën shtëpi do ti mbanim. Deri sa mbrëmjen e shumëpritur “përformonim” për gjithë lagjen duke ndezur zjarrin e madh e duke shtuar gëzimin...
Atëhere ndjenim qe po kishte festa, kishte njerëz... Sot shoh në shoqerinë tonë një krisje te fortë, kur krizën e emigracionit nuk e shkakton situata ekonomike, sa c’eshte faktor kriza e vlerave. Kur njerezit jane lidhur kaq shume brënda nyjes së.tyre, sa nuk shohin dot përtej saj dhe kjo sjell izolimin e tyre social, mungesën e shoqërizimit, kohëzionin shoqëror dhe ul vete-kofidencën e secilit individ. Sot të gjithë duan të ikin jo sepse nuk po ushqehen dot, por mungon shpirtërorja, marrëdheniet e humanizmi... Në qytetet e vogla akoma vazhdojmë ta njohim komshiun ama të afërmeve ju ka humbur adresa, kur as pangopshmëria financiare, nuk po arrin mjaftueshmërinë njerëzore. Kur sot te afërmit kalojnë në.rrugë dhe kthejnë kokën, ishalla nuk thyejnë kokën shkallëve duke ec me vrap mjafton mos me te taku...
Ne qytetet e mëdha, komshinjtë njihen vetem në rastet e katastrofave natyrore, kur “e keqja” na ben bashkë...
Ama ,vetëm e mira mund dhe duhet të.bejë bashkë,
Jo termeti, jo zjarri...
Sot kemi 30 pale rroba, por nuk kemi njerëz, nuk ka humanilitet....
Këta të fundit, si tja bejme te gjenden???
Teksa shoh filmat shqiptarë, rrëmbyeshëm kthehem mbrapa në kohë, me ato cfarë kam jetuar në fëmijërinë time... Shpesh, mendoj ndoshta sa mirë do të kishte qenë të kisha lindur ne ate “kohen e filmave”, kur njerëzit flisnin, dëgjoheshin, komunikonin e ndërvepronin... Ne atë kohën kur njerëzit mjaftoheshin me gjërat materiale që kishin, ama dinin të ndanin, kur një vakt dreke nuk mund ta quaje të përfunduar po nuk more një filxhan vaj tek komshiu apo po nuk i dhe një pjesëz buke...
Kur njerezit ndërvepronin, kishin një jetë sociale dhe cdo fund dite prisnin e përcillnin të afërm e familjarë... Mbaj mend gëzimin e papershkrueshëm kur afronte shkolla dhe ato pak gjera qe blinim, i qarkullonim në gjithë lagjen shtëpi më shtëpi duke i treguar njëri tjetrit e duke ndarë gëzimin... Kur ndërronim edhe rrobat me shoqet ama asnjë nuk ta punonte pas kraheve. Kur shtepia gumëzhinte ngë të afermit e fëmijet dhe të gjithë ndjenin afeksionin e ngrohtesinë e ambjentit familjar...Kur të gjithë ishin “njerëz” dhe nuk kishte konkurencë.
Sa shume domethënie kishte ai aksioni komunitar i lagjes, kur ndanim rolet dhe përgjegjësite dy muaj para festave të fundvitit, kush do mblidhte kartonat, arkat, kush do merrej me sistemimin e tyre dhe ne cilën shtëpi do ti mbanim. Deri sa mbrëmjen e shumëpritur “përformonim” për gjithë lagjen duke ndezur zjarrin e madh e duke shtuar gëzimin...
Atëhere ndjenim qe po kishte festa, kishte njerëz... Sot shoh në shoqerinë tonë një krisje te fortë, kur krizën e emigracionit nuk e shkakton situata ekonomike, sa c’eshte faktor kriza e vlerave. Kur njerezit jane lidhur kaq shume brënda nyjes së.tyre, sa nuk shohin dot përtej saj dhe kjo sjell izolimin e tyre social, mungesën e shoqërizimit, kohëzionin shoqëror dhe ul vete-kofidencën e secilit individ. Sot të gjithë duan të ikin jo sepse nuk po ushqehen dot, por mungon shpirtërorja, marrëdheniet e humanizmi... Në qytetet e vogla akoma vazhdojmë ta njohim komshiun ama të afërmeve ju ka humbur adresa, kur as pangopshmëria financiare, nuk po arrin mjaftueshmërinë njerëzore. Kur sot te afërmit kalojnë në.rrugë dhe kthejnë kokën, ishalla nuk thyejnë kokën shkallëve duke ec me vrap mjafton mos me te taku...
Ne qytetet e mëdha, komshinjtë njihen vetem në rastet e katastrofave natyrore, kur “e keqja” na ben bashkë...
Ama ,vetëm e mira mund dhe duhet të.bejë bashkë,
Jo termeti, jo zjarri...
Sot kemi 30 pale rroba, por nuk kemi njerëz, nuk ka humanilitet....
Këta të fundit, si tja bejme te gjenden???
- Regjistruar më
- Gush 28, 2019
- Mesazhe
- 25,849
MAMI IM.
