Plakun e urtë në Kinën e lashtë, që rrinte pranë lumit, e pyetën nxënësit e tij:
-"Ti rri tashmë një kohë të gjatë pranë këtij lumi. Çfarë sheh aty mësues? "
Plaku i urtë heshti. Madje nuk largoi as vështrimin nga uji që rridhte vazhdimisht. Një copë herë më vonë, ai foli:
-"Uji na mëson se si të jetojmë. Kudo që rrjedh ai, sjell jetën dhe ndahet nga të gjithë ata që kanë nevojë për të. Ai është shpirtmirë dhe bujar.
Gropat që i dalin para, i rrafshon: Ai është i drejtë. Pa ngurruar në rrjedhën e vet, hidhet nga vende shkëmbore të thepisura në thellësi.
Është i guximshëm. Sipërfaqja e tij është e rrafshët, por brenda vetes mund të krijojë thellësi të fshehta. Është i mençur. Vendet shkëmbore që i shfaqen para, i anashkalon.
Ai ka durim. Për të mënjanuar pengesat, fuqia e tij është ditë e natë në veprim e sipër.
Ai është këmbëngulës. Pa marrë parasysh sa kthesa duhet të përshkojë, kurrë nuk e humb nga mendja drejtimin dhe synimin e tij të përjetshëm, detin.
Ai ka synime të qarta. Edhe pse aq shpesh ndotet, përpiqet vazhdimisht të kthjellohet.
Ai ka fuqinë për të ripërtërirë veten pa ndërprerë.
Ja, këto ishin arsyet pse unë vështroj ujin. Ai më mëson jetën e drejtë!" - u tha plaku nxënësve kureshtarë.
Bëhu dhe Ti si Uji ??