NASA, dymbëdhjetë miliardë milje larg Tokës, Voyager 2 dërgon mesazhin e parë nga hapësira ndëryjore
Dymbëdhjetë miliardë milje larg Tokës, ekziston një kufi i pakapshëm që shënon skajin e mbretërisë së diellit dhe fillimin e hapësirës ndër yjore. Kur Voyager 2, misioni më i gjatë në hapësirë, kaloi atë kufi më shumë se 40 vjet pas fillimit të tij, ai dërgoi një sinjal të zbehtë nga ana tjetër, të cilën shkencëtarët tani e kanë deshifruar, raportin “The Guardian”.
Ky minison i NASA-s është i dyti që udhëton përtej heliosferës, duke përcaktuar flluskat e grimcave të ngarkuara supersonike që rrjedhin jashtë diellit. Megjithë se një muaj përpara binjakut të tij, Voyager 1, kaloi pragun e hapësirën ndëryjore, më shumë se gjashtë vjet pas, pasi mori rrugën skenike në të gjithë sistemin diellor dhe siguroi ato që mbeten imazhet e vetme të afërta të Uranit dhe Neptunit.
Tani misioni Voyager 2 ka rikthyer pamjen akoma më të hollësishme në skajin e sistemit tonë diellor, pavarësisht se shkencëtarët NASA-s nuk kishin ide që në fillim se do të mbijetonte për të parë këtë pikë referimi.
“Ne nuk e dinim se sa e madhe ishte flluska dhe sigurisht nuk e dinim që anijen mund të jetonte aq gjatë sa të arrinte në skajin e flluskës dhe të hynte në hapësirën ndër yjore,” tha Prof Ed Stone, nga Instituti i Teknologjisë në Kaliforni, i cili ka punuar në mision që para fillimit të tij më 1977.
Heliosfera mund të mendohet si një hapsirë e kohës kozmik: një kufi i veçantë, ku grimcat e ngarkuara që nxitojnë jashtë diellit me shpejtësi supersonike takojnë një erë më të freskët, ndëryjor që fryn nga supernovat që shpërthyen miliona vite më parë. Dikur mendohej se era e diellit u zbeh gradualisht me distancën, por Voyager 1 konfirmoi se ekzistonte një kufi, i përcaktuar nga një rënie e papritur e temperaturës dhe një rritje në densitetin e grimcave të ngarkuara, të njohura si plazma.
Grupi i dytë i matjeve, nga Voyager 2, jep një pasqyrë të re për natyrën e kufijve të heliosferës sepse në Voyager 1 një instrument thelbësor i krijuar për të matur drejtpërdrejt vetitë e plazmës ishte thyer në vitin 1980.
Matjet e botuara në pesë gazeta të veçanta në Nature Astronomy zbulojnë se Voyager 2 hasi në një kufi shumë të mprehtë, më të hollë të heliosferës, sesa Voyager 1. Kjo mund të jetë për shkak të kalimit Voyager 1 gjatë një aktiviteti në maksimum diellor, ose sonda hapsinore mund të kanë kaluar në një trajektore më pak pingul që do të thoshte se përfundoi duke kaluar më gjatë në skaj.
Pika e dytë e të dhënave gjithashtu jep një pasqyrë në formën e heliosferës, duke gjurmuar në një zonë kryesor që përngjason me një ovale të hapur. “Kjo nënkupton që heliosfera është simetrike, të paktën në dy pikat ku kaloi sondat Voyager,” tha Bill Kurth, një shkencëtar i kërkimit në Universitetin e Iowa dhe bashkëautor në një nga studimet. “Kjo thotë se këto dy pika në sipërfaqe janë pothuajse në të njëjtën distancë.”
Voyager 2 gjithashtu jep të dhëna shtesë për trashësinë e mbështjelljes helio, rajonin e jashtëm të heliospferës dhe pikën ku era e diellit grumbullohet kundër erës që afrohet në hapësirën ndëryjore, si vala e harkut e dërguar përpara një anijeje në oqean, vijon “The Guardian”.
Të dhënat gjithashtu burojnë në një debat në lidhje me formën e përgjithshme të heliosferës, e cila disa modele parashikojnë se duhet të jetë sferike dhe të tjera më shumë si një çorap me erë, me një bisht të gjatë që lundron nga pas, ndërsa sistemi diellor lëviz nëpër galaktikë me shpejtësi të lartë.
Forma varet, në një mënyrë të ndërlikuar, nga forcat relative të fushave magnetike brenda dhe jashtë heliospferës, dhe matjet e fundit janë sugjeruese për një forme më sferike.
“Është njëlloj si të shikosh një elefant me mikroskop,” tha Kurth. “Dy njerëz ngjiten në një elefant me mikroskop dhe paraqiten me dy matje të ndryshme. Ju nuk e keni idenë se çfarë po ndodh mes tyre. ”
Nga përtej heliosferës, sinjali nga Voyager 2 po rrihet përsëri, duke u nevojitur më shumë se 16 orë për të arritur në Tokë. Transmetuesi i tij prej 22.4 vatësh ka një fuqi ekuivalente me një dritë frigorifer, e cila është më shumë se një miliard herë më e errët nga koha kur arrin në Tokë dhe merret nga antena më e madhe e NASA, një antenë me dimatër 70 metra .
Dy sondat Voyager, parashikohet të zbresin nën nivelin kritik të energjisë në mesin e viteve 2020. Por ata do të vazhdojnë në trajektoret e tyre shumë kohë pasi të heshtin. “Dy Voyagers do të tejkalojnë Tokën,” tha Kurth. “Ata janë në orbitat e tyre rreth galaktikës për 5bn vjet ose më gjatë. Dhe probabiliteti që ata të futen në ndonjë gjë është pothuajse zero ”.
Dymbëdhjetë miliardë milje larg Tokës, ekziston një kufi i pakapshëm që shënon skajin e mbretërisë së diellit dhe fillimin e hapësirës ndër yjore. Kur Voyager 2, misioni më i gjatë në hapësirë, kaloi atë kufi më shumë se 40 vjet pas fillimit të tij, ai dërgoi një sinjal të zbehtë nga ana tjetër, të cilën shkencëtarët tani e kanë deshifruar, raportin “The Guardian”.
Ky minison i NASA-s është i dyti që udhëton përtej heliosferës, duke përcaktuar flluskat e grimcave të ngarkuara supersonike që rrjedhin jashtë diellit. Megjithë se një muaj përpara binjakut të tij, Voyager 1, kaloi pragun e hapësirën ndëryjore, më shumë se gjashtë vjet pas, pasi mori rrugën skenike në të gjithë sistemin diellor dhe siguroi ato që mbeten imazhet e vetme të afërta të Uranit dhe Neptunit.
Tani misioni Voyager 2 ka rikthyer pamjen akoma më të hollësishme në skajin e sistemit tonë diellor, pavarësisht se shkencëtarët NASA-s nuk kishin ide që në fillim se do të mbijetonte për të parë këtë pikë referimi.
“Ne nuk e dinim se sa e madhe ishte flluska dhe sigurisht nuk e dinim që anijen mund të jetonte aq gjatë sa të arrinte në skajin e flluskës dhe të hynte në hapësirën ndër yjore,” tha Prof Ed Stone, nga Instituti i Teknologjisë në Kaliforni, i cili ka punuar në mision që para fillimit të tij më 1977.
Heliosfera mund të mendohet si një hapsirë e kohës kozmik: një kufi i veçantë, ku grimcat e ngarkuara që nxitojnë jashtë diellit me shpejtësi supersonike takojnë një erë më të freskët, ndëryjor që fryn nga supernovat që shpërthyen miliona vite më parë. Dikur mendohej se era e diellit u zbeh gradualisht me distancën, por Voyager 1 konfirmoi se ekzistonte një kufi, i përcaktuar nga një rënie e papritur e temperaturës dhe një rritje në densitetin e grimcave të ngarkuara, të njohura si plazma.
Grupi i dytë i matjeve, nga Voyager 2, jep një pasqyrë të re për natyrën e kufijve të heliosferës sepse në Voyager 1 një instrument thelbësor i krijuar për të matur drejtpërdrejt vetitë e plazmës ishte thyer në vitin 1980.
Matjet e botuara në pesë gazeta të veçanta në Nature Astronomy zbulojnë se Voyager 2 hasi në një kufi shumë të mprehtë, më të hollë të heliosferës, sesa Voyager 1. Kjo mund të jetë për shkak të kalimit Voyager 1 gjatë një aktiviteti në maksimum diellor, ose sonda hapsinore mund të kanë kaluar në një trajektore më pak pingul që do të thoshte se përfundoi duke kaluar më gjatë në skaj.
Pika e dytë e të dhënave gjithashtu jep një pasqyrë në formën e heliosferës, duke gjurmuar në një zonë kryesor që përngjason me një ovale të hapur. “Kjo nënkupton që heliosfera është simetrike, të paktën në dy pikat ku kaloi sondat Voyager,” tha Bill Kurth, një shkencëtar i kërkimit në Universitetin e Iowa dhe bashkëautor në një nga studimet. “Kjo thotë se këto dy pika në sipërfaqe janë pothuajse në të njëjtën distancë.”
Voyager 2 gjithashtu jep të dhëna shtesë për trashësinë e mbështjelljes helio, rajonin e jashtëm të heliospferës dhe pikën ku era e diellit grumbullohet kundër erës që afrohet në hapësirën ndëryjore, si vala e harkut e dërguar përpara një anijeje në oqean, vijon “The Guardian”.
Të dhënat gjithashtu burojnë në një debat në lidhje me formën e përgjithshme të heliosferës, e cila disa modele parashikojnë se duhet të jetë sferike dhe të tjera më shumë si një çorap me erë, me një bisht të gjatë që lundron nga pas, ndërsa sistemi diellor lëviz nëpër galaktikë me shpejtësi të lartë.
Forma varet, në një mënyrë të ndërlikuar, nga forcat relative të fushave magnetike brenda dhe jashtë heliospferës, dhe matjet e fundit janë sugjeruese për një forme më sferike.
“Është njëlloj si të shikosh një elefant me mikroskop,” tha Kurth. “Dy njerëz ngjiten në një elefant me mikroskop dhe paraqiten me dy matje të ndryshme. Ju nuk e keni idenë se çfarë po ndodh mes tyre. ”
Nga përtej heliosferës, sinjali nga Voyager 2 po rrihet përsëri, duke u nevojitur më shumë se 16 orë për të arritur në Tokë. Transmetuesi i tij prej 22.4 vatësh ka një fuqi ekuivalente me një dritë frigorifer, e cila është më shumë se një miliard herë më e errët nga koha kur arrin në Tokë dhe merret nga antena më e madhe e NASA, një antenë me dimatër 70 metra .
Dy sondat Voyager, parashikohet të zbresin nën nivelin kritik të energjisë në mesin e viteve 2020. Por ata do të vazhdojnë në trajektoret e tyre shumë kohë pasi të heshtin. “Dy Voyagers do të tejkalojnë Tokën,” tha Kurth. “Ata janë në orbitat e tyre rreth galaktikës për 5bn vjet ose më gjatë. Dhe probabiliteti që ata të futen në ndonjë gjë është pothuajse zero ”.
