Welcome to the forum 👋, Guest

To access the forum content and all our services, you must register or log in to the forum. Becoming a member of the forum is completely free.

  • PËRSHËNDETJE VIZITOR!

    Nëse ju shfaqet ky mesazh do të thotë se ju nuk jeni regjistruar akoma. Anëtarët e rregjistruar kanë privilegjin të marrin pjesë në tema të ndryshme si dhe të komunikojnë me anëtarët e tjerë. Bëhu pjesë e forumit Netedy.com duke u REGJISTRUAR këtu ose nëse ke një llogari KYCU. Komunikim alternative i ketij forumi me vajza dhe djem nga te gjithe trevat shqiptare? Hyr ne: CHAT SHQIP.

Pablo Neruda.....

Lina

NeTeDy.com ?
STAFF
Adm Nt2
Regjistruar më
Tet 30, 2020
Mesazhe
45,731

Pablo Neruda/ Pse e shkrova poezinë për Stalinin​



1524152152.png



Shumë njerëz kanë menduar se jam ose kam qenë një politikan i rëndësishëm. S’e di si nisi të përhapej kjo legjendë e famshme.


Një ditë sinqerisht u çudita kur pashë foton time, të vogël sa një pullë poste, tek dy faqëshi i revistës Life, ku paraqiteshin udhëheqësit e komunizmit botëror, si diçka e dobishme për lexuesit e saj. Prania ime, e ngecur diku midis Sekretarit të Përgjithshëm të Partisë Komuniste të Brazilit Louis Carlos Prestes dhe Mao Ce Dunit, m’u duk shaka argëtuese, por s’i shkrova askujt për ta bindur se kjo s’ishte e vërtetë, sepse gjithmonë i kam urryer letrat ku duhet të shpjegohesh. Përveç kësaj, ishte argëtuese të shihje CIA-n ta bënte këtë gabim pavarësisht pesë milion agjentëve që ka në të gjithë botën. Kontakti më i gjatë që kam mbajtur me ndonjë nga figurat kryesore të socializmit botëror ishte gjatë vizitës tonë në Pekin. Kishte të bënte me një dolli që piva me Mao Ce Dunin gjatë një ceremonie. Ndërsa gotat tona u cekën, ai më shikoi me sy të qeshur dhe një buzëqeshje të gjerë gjysmë miqësore dhe gjysmë ironike. Ma mbajti dorën tek e tija, duke e shtrënguar disa sekonda më shumë se zakonisht. Pastaj u kthye në tryezën ku ishte ulur më parë. Në shumë vizita ime në Bashkimin Sovjetik nuk kam parë as Molotovin, as Vishinsky-n dhe as Berian; madje as Mikoyan apo Litvinovin, i cili ishte më i shoqërueshëm dhe më pak misterioz se të tjerët. E kam parë Stalinin në largësi, më shumë se një herë, gjithmonë në të njëjtin vend: në tribunën e ngritur në Sheshin e Kuq, i cili mbushej me udhëheqës të nivelit të lartë çdo vit në 1 maj dhe 7 nëntor. Kam kaluar shumë orë në Kremlin, si pjesë e jurisë për çmimet që mbanin emrin e Stalinit, pa e takuar kurrë atë, madje as në ndonjë korridor. Ai kurrë s’erdhi të na takonte gjatë seancave ose drekave tona të votimit, dhe kurrë s’na kishte thirrur as për një fjalë përshëndetëse. Çmimet jepeshin gjithnjë unanimisht, por kishte raste kur debati për zgjedhjen e kandidatit fitues ishte shumë i nxehtë. Gjithmonë kisha ndjesinë se, para se të merrej vendimi përfundimtar, dikush nga paneli i jurisë nxitonte me përfundimin e mundshëm të votimit për tek njeriu i madh për të parë nëse fituesi kishte bekimin e tij. Por me të vërtetë s’mund të kujtoj një herë të vetme kur kemi pasur ndonjë kundërshtim prej tij, dhe megjithëse ishte e dukshme se ishte afër, s’më kujtohet se e kishte kërkuar ndonjëherë praninë tonë atje. Pa dyshim, Stalini kultivoi në mënyrë sistematike misterin për të, ose duhet të ketë qenë jashtëzakonisht i ndrojtur, një njeri që ishte i burgosuri i vetes. Ka gjasa që ky tipar të ketë të bëjë shumë me ndikimin e fortë që Beria kishte tek ai. Beria ishte i vetmi që hynte dhe dilte pa paralajmëruar nga dhomat e Stalinit. Sidoqoftë, në një rast pata një takim të papritur me njeriun misterioz të Kremlinit i cili edhe tani më duket i jashtëzakonshëm. Aragonët, Luisi dhe Elsa, dhe unë ishim rrugës për në Kremlin për të marrë pjesë në takimin që do të përcaktonte Çmimet Stalin për atë vit. Stuhitë e mëdha të dëborës na detyruan të ndalemi në Varshavë. Nuk do të arrinim dot në kohë në takimin tonë. Një nga rusët telefonoi në Moskë, foli në rusisht, dhe dha emrat e kandidatëve që unë dhe Aragon favorizonim, të cilët, meqë ra fjala, u miratuan në takim. Por e çuditshmja në lidhje me këtë është se rusi, i cili mori një përgjigje përmes telefonit, më thirri mënjanë dhe më befasoi duke më thënë, “Të përgëzoj, shoku Neruda. Kur lista e fituesve të mundshëm të çmimit iu dha shokut Stalin, ai bërtiti: “Po emri i Nerudës pse s’është mes tyre?” Vitin tjetër, mora Çmimin Stalin për Paqe dhe Miqësi midis Popujve. Mbase e kam merituar, por prapë pyes veten se si ai njeri i tërhequr zbuloi ndonjëherë që unë ekzistoja. Kam dëgjuar për ndërhyrje të tjera të ngjashme nga Stalini në atë kohë. Kur fushata kundër kozmopolitizmit po shtohej dhe bëhej gjithnjë e më e madhe dhe fanatikët e kollarisur kërkonin kokën e Ehrenburgut, një mëngjes ra telefoni në shtëpinë e autorit të Julio Jurenito, Ilia Ehrenburg. U përgjigj Ljuba. Një zë që ngjante si i njohur pyeti: “A është Ilia Gregorieviç aty? – Kjo varet, – u përgjigj Ljuba. – Kush jeni ju? – Jam Stalini, – tha zëri. – Për ty, Ilia, një shakaxhi, – i tha Ljuba Ehrenburgut. Por kur mori telefonin, shkrimtari e dalloi zërin e njohur të Stalinit: -E kalova natën duke lexuar librin tënd Rënia e Parisit. Po të telefonoj për të të thënë të vazhdosh të shkruash libra po aq interesant sa ky, i dashur Ilia Gregorieviç. Ndoshta ajo telefonatë e papritur bëri të mundur jetën e gjatë të Ehrenburgut të madh. Një rast tjetër: Majakovski tashmë kishte vdekur, por armiqtë e tij kokëfortë e sulmonin në mënyrën më të egër kujtimin e poetit, të vendosur për ta fshirë nga harta e letërsisë sovjetike. Pastaj ndodhi diçka që i prishi këto plane. E dashura e tij Lili Brik i shkruajti një letër Stalinit duke i treguar se sa të turpshme ishin këto sulme dhe mbrojti me pasion poezinë e Majakovskit. Sulmuesit e tij, të cilët mendonin se ishin të paprekshëm, të mbrojtur nga mediokriteti i tyre kolektiv, ishin duke kryer goditjen e tyre më të ashpër. Në cep të letrës së Lili Brik, Stalini la shënimin: “Majakovski është poeti më i mirë i epokës sovjetike”. Pas kësaj u ngritën muze dhe monumente për nder të Majakovskit dhe shumë libra me poezisë e tij të jashtëzakonshme u botuan. Kundërshtarët e tij ngrinë, u goditën dhe ishin të pafuqishëm pas gjëmimit të borisë së Jehovait. Mësova gjithashtu se midis letrave të Stalinit të gjetura pas vdekjes së tij kishte një listë ku shkruhej: “Të mos preken”, në dorëshkrimin e tij. Kjo listë kishte në fillim emrin e kompozitorit Shostakoviç, pasuar nga emra të tjerë të shquar: Sergei Eisenstein, Pasternak, Ehrenburg, etj. Shumë njerëz kanë besuar se jam një stalinist i pandryshueshëm. Fashistët dhe reaksionarët më kanë përshkruar si një interpretues lirik i Stalinit. Kjo nuk më bën përshtypje të veçantë. Çdo lloj gjykimi është i mundur për një epokë djallëzisht të pështjelluar. Tragjedia vetjake për ne komunistët ishte të përballeshim me faktin se, për disa aspekte të çështjes së Stalinit, armiku kishte të drejtë. Kjo zbulesë, e cila ishte marramendëse, na la në një gjendje të dhimbshme shpirtërore. Disa u ndjenë të mashtruar. Të dëshpëruar, ata pranuan arsyetimin e armikut dhe kaluan në anën e tij. Të tjerët besuan se faktet tronditëse, që dolën në dritë në mënyrë shqetësuese gjatë Kongresit të Njëzetë, provuan integritetin e një Partie Komuniste e cila mbijetoi, duke e lënë botën të shihte të vërtetën historike dhe duke pranuar përgjegjësinë e vet. Nëse është e vërtetë që të gjithë e kemi të përbashkët këtë përgjegjësi, akti i denoncimit të atyre krimeve na çoi përsëri në autokritikë dhe analiza, elemente thelbësore për doktrinën tonë dhe na dha armët e nevojshme për të parandaluar që gjëra të tilla të tmerrshme të ndodhin përsëri. Ky ishte qëndrimi im: mbi këtë errësirë që ishte e panjohur për mua gjatë epokës së Stalinit, ai u ngrit para syve të mi, si njeri me zemër të mirë, me parime, i matur, si vetmitar, mbrojtës titan i Revolucionit Rus. Për më tepër, ky njeri i vogël me mustaqe të mëdha ishte kthyer në një gjigant gjatë kohës së luftës. Me emrin e tij në buzë, Ushtria e Kuqe sulmoi dhe shkatërroi fuqinë e demonëve të Hitlerit. E megjithatë i kushtova vetëm një nga poezitë e mia këtij personaliteti të fuqishëm. Ishte me rastin e vdekjes. Çdokush mund ta gjejë në përmbledhjet e veprave të mia. Vdekja e Ciklopit të Kremlinit pati ndikim në të gjithë botën. Xhungla njerëzore u drodh. Poezia ime kapi ndjenjën e këtij paniku në tokë.

Shkëputur nga Kujtime, Penguin Books, 1992.


Top Channel
 

“Sonte mund të shkruaj vargjet më të trishta në botë”. Poezia prekëse për dashurinë nga Pablo Neruda​







“Sonte mund të shkruaj vargjet më të trishta në botë”
Sonte mund të shkruaj vargjet më të trishta në botë.
Të shkruaj, për shembull “Nata është plot me yje blu
Që fërgëllojnë drithërueshëm atje larg.”
Era e natës vërtitet nëpër qiell dhe këndon.
Sonte mund të shkruaj vargjet më të trishta në botë.
Unë e kam dashur atë dhe ndonjëherë edhe ajo më ka dashur.
Në netë si kjo unë e mbaja atë në krahët e mi.
Unë e puthja atë pafundësisht nën qiellin e paskaj.
Unë e kam dashur atë dhe ndonjëherë edhe ajo më ka dashur.
Si të mos i duash sytë e saj aq të mëdhenj.
Sonte mund të shkruaj vargjet më të trishta në botë.
Të mendosh se nuk do ta kem më. Të ndjesh se e kam humbur përgjithnjë.
Si mund të mos i duash sytë e saj aq të mëdhenj.
Sonte mund të shkruaj vargjet më të trishta në botë.
Të ndjej natën e paskajme, edhe më e paskajmë në mungesë të asaj.
Dhe vargu bie në shpirtin tim si vesa mbi bar.
Pak rëndësi ka që dashuria ime nuk arriti ta mbante atë pranë meje.
Nata është plot e përplot me yje dhe ajo nuk është me mua.
Kjo është e gjitha. Thellë nëpër natë dikush këndon. Larg meje.
Shpirti im nuk pajtohet kurrë me humbjen e saj.
Shikimi im e kërkon atë, a thua se e merr përdore dhe ma sjell.
Zemra ime e kërkon atë dhe ajo prapë nuk është me mua.
E njëjta natë është që përndrit të njëjtët lisa.
Ne të atëhershmit nuk jemi më ata që ishim dikur.
Unë nuk e dua më, kjo është e vërtetë, po sa shumë e kam dashur.
Zëri im rendte nëpër erë për të prekur veshët e saj.
E një tjetri. E një tjetri do të jetë ajo. Siç ishte para puthjeve të mia.
Zëri i saj, trupi i saj, burime drite. Sytë e saj të paanë.
Unë vërtetë nuk e dua më atë, por ndoshta e dua përsëri.
Dashuria është kaq e shkurtër dhe harresa është kaq e gjatë.
Ngaqë në netë si kjo unë e mbaja atë në krahët e mi
Shpirti im nuk gjen paqe pse e humbi atë.
Qofshin këto dhimbjet e fundit që m’i shkakton ajo,
Dhe këto qofshin vargjet e fundit që i shkruaj për të.




Poezia e mësipërme është ndër më të bukurat nga Pablo Neruda. Është një poezi kushtuar dashurisë, asaj të njëanshmes, ku autori e ka dashur vajzën, ndërkohë ajo e ka dashur vetëm ndonjëherë (siç shprehet ai). Aktualisht ata janë të ndarë dhe ndërkohë që kalojmë nga vargu në varg, sado që autori shprehet se e ka dashur (vini re që përdor kohën e shkuar), në fund të poezisë ai përmend: “Dashuria është kaq e shkurtër dhe harresa është kaq e gjatë”. Kjo bie ndesh me çfarë përmend autori si dashuri në të shkuarën, pasi ai ende e do atë. Ai shprehet i lënduar që vajza që donte, tashmë do të jetë e tjetërkujt, ashtu siç ishte para se të njihte autorin.
Pra duket qartë se sa dhimbje ka përjetuar Pablo Neruda ndërsa shkruante këtë poezi. Mendojeni veten tuaj në një lidhje ku e doni shumë personin tjetër, ndërkohë që ai/ajo nuk ju do po njësoj. Një ditë ndaheni dhe vendosni të shkruani diçka për ndjenjën e dashurisë së përjetuar me të. Mendoni se sa dhimbje keni brenda vetes që doni t’i shprehni. Po njësoj është dhe Pablo Neruda në këtë poezi, sa i dëshpëruar (Harresa është kaq e gjatë…), po aq dhe optimist (Unë vërtet nuk e dua atë!) për të ardhmen, pasi shprehet i bindur që nuk e do. Normalisht në vargje duket se ndjen ende dashuri, por hapi i parë për ta hedhur pas një ndjenjë të njëanshme, është bindja e vetes se ajo ndjenjë nuk ekziston më.
 
Last edited:

Soneti 22​

Sa herë, dashuri, të kam dashur pa të parë dhe ndoshta pa një kujtim,

pa e njohur vështrimin tënd, pa të shikuar ty, centaury,

në rajone të kundërta, në një mesditë të ndezur:

ti ishe vetëm aroma e drithërave që unë dua.

Ndoshta të pashë, të mendova duke kaluar duke ngritur një gotë

në Angola, në dritën e hënës së qershorit,

apo ishe beli i asaj kitare

qe kam luajtur ne erresire dhe me dukej si deti i tepert.

Të kam dashur pa e ditur, dhe kam kërkuar kujtimin tënd.

Unë hyra në shtëpitë bosh me një elektrik dore për të vjedhur portretin tënd.

Por unë tashmë e dija se çfarë ishte. Papritur

ndërsa po shkonit me mua ju preka dhe jeta ime u ndal:

para syve të mi ti ishe, duke mbretëruar dhe mbretëresha.

Si një zjarr zjarri në pyll, zjarri është mbretëria juaj.
 
Last edited:

Poezia 1​

Trupi i gruas, kodra të bardha, kofshë të bardha,

ju i ngjani botës në qëndrimin tuaj të dorëzimit.

Trupi im i një fshatari të egër ju dëmton

dhe e bën djalin të kërcejë nga fundi i tokës.

Isha tamam si një tunel. Zogjtë ikën nga unë,

dhe tek unë nata hyri në pushtimin e saj të fuqishëm.

Për të mbijetuar të falsifikova si armë

si një shigjetë në harkun tim, si një gur në hobe time.

Por ora e hakmarrjes bie, dhe unë të dua.

Trupi i lëkurës, myshk, qumësht i pangopur dhe i fortë.

Ah enët e gjoksit! Ah sytë e mungesës!

Ah, trëndafilat publik! Ah zëri yt i ngadaltë dhe i trishtuar!

Trupi i gruas sime, unë do të vazhdoj në hirin tënd.

Etja ime, dëshira ime e pafund, rruga ime e pavendosur!

Kanale të errëta ku ndjek etja e përjetshme,

dhe lodhja vazhdon dhe dhimbja është e pafund.
 

Nëse më harroni​

Unë dua që ju të dini një gjë.

E dini si është kjo:

nëse shikoj hënën e kristaltë, degën e kuqe

të vjeshtës së ngadaltë në dritaren time,

nëse prek hirin e paprekshëm pranë zjarrit

ose trupi i thërrmuar i drurit,

gjithçka më çon drejt teje, sikur gjithçka që ekziston,

aromat, drita, metalet, ishin anije të vogla që lundrojnë

drejt ishujve tuaj që më presin.

Tani nëse pak nga pak ju pushoni së dashuruari mua

Unë do të pushoj së dashuruari ju pak nga pak.

Nëse papritmas më harroni, mos më kërkoni

se do te te kam harruar tashme.

Nëse e konsideroni të gjatë dhe të çmendur

era e flamujve që kalon nëpër jetën time

dhe ju vendosni të më lini në breg

të zemrës në të cilën unë kam rrënjë,

mendoj se ne ate dite,

në atë kohë do të ngre krahët

dhe rrënjët e mia do të dalin për të gjetur një tokë tjetër.

Por nëse çdo ditë

çdo orë e ndjen se je e destinuar për mua

me embelsi te pakontueshme.

Nëse çdo ditë ngrihet

një lule në buzët e tua për të kërkuar mua,

o dashuria ime, o ime,

në mua përsëritet i gjithë ai zjarr,

asgjë në mua nuk është fikur ose harruar,

dashuria ime ushqehet me dashurine tende, e dashur,

dhe ndërsa jetoni do të jetë në krahët tuaj

pa u larguar nga imja.
 

Dashuria​

Grua, unë do të isha djali yt, për të pirë ty

qumështi i gjinjve si një burim,

sepse të shikoj dhe të ndiej pranë meje dhe të kisha

në të qeshurën e artë dhe në zërin e kristaltë.

Për të ndjerë në venat e mia si Zoti në lumenj

dhe të adhuroj në kockat e trishtuara të pluhurit dhe gëlqeres,

sepse qenia jote do të kalojë pa dhimbje pranë meje

dhe doli në strofë - pastër nga çdo e keqe -.

Si do të dija të të dua, grua, si do ta dija

të dua, të dua ashtu si askush nuk e dinte kurrë!

Vdis dhe akoma të dua më shumë.

Dhe akoma të dua gjithnjë e më shumë.
 

Njëqind sonete dashurie​

Lakuriq jeni aq i thjeshtë sa një nga duart tuaja:

i butë, tokësor, minimal, i rrumbullakët, transparent.

Ju keni linja hëne, rrugë molle.

Lakuriq jeni i hollë si gruri i zhveshur.

Lakuriq jeni blu si nata në Kubë:

ju keni hardhi dhe yje ne floket tuaja.

Lakuriq jeni i rrumbullakët dhe i verdhë

Si vera në një kishë të artë

Lakuriq jeni i vogël si një nga thonjtë tuaj:

e lakuar, delikate, rozë derisa të lindë dita

dhe futesh në nëntokën e botës

si në një tunel të gjatë me kostume dhe punë:

qartësia juaj zbehet, vishet, lë

dhe përsëri është një dorë e zhveshur.
 

Shok, mos vdis​

Shok, mos vdis.

Më dëgjoni këto fjalë që dalin në zjarr,

dhe se askush nuk do të thoshte po të mos i thosha unë.

Shok, mos vdis.

Unë jam ai që ju pret në natën me yje.

Cili nën diellin e perënduar të përgjakshëm pret.

Unë shoh frutat që bien në tokën e errët.

Shikoj duke vallëzuar pikat e vesës në bar.

Natën te parfumi i trashë i trëndafilave,

kur vallëzon raundi i hijeve të pamasë.

Nën qiellin jugor, ai që të pret kur

ajri i mbrëmjes si një gojë puthet.

Shok, mos vdis.

Unë jam ai që prerë kurorëzat rebele

për shtratin e xhunglës aromatik me diell dhe xhungël.

Ai që mbante zymbylë të verdhë në krahë.

Dhe trëndafila të shqyer. Dhe lulekuqe të përgjakshme.

Ai që kryqëzoi duart për të të pritur, tani.

Djaloshi që theu harqet e tij. Ai që lakoi shigjetat.

Unë jam ai që mbaj aromën e rrushit në buzët e mia.

Grumbuj të pastruar. Kafshon Vermilion.

Ai që ju thërret nga fushat mbinë.

Unë jam ai që ju uroj në orën e dashurisë.

Ajri i pasdites tund degët e larta.

E dehur, zemra ime. nën Zotin, lëkundem.

Lumi i lëshuar prishet duke qarë dhe nganjëherë

zëri i tij bëhet më i hollë dhe i pastër dhe i dridhur.

Ankesa blu e ujit gjëmon në mbrëmje.

Mik, mos vdis!

Unë jam ai që ju pret në natën me yje,

në plazhet e arta, në moshat bionde.

Ai që preu zymbylë për shtratin tënd dhe trëndafila.

Shtrirë mes barishteve unë jam ai që ju pret!
 

Unë të dua këtu ...​

Te dua ketu.

Në pishat e errëta era shpërbëhet vetë.

Hëna digjet mbi ujërat endacakë.

Ata shkojnë në të njëjtat ditë duke ndjekur njëri-tjetrin.

Mjegulla shpaloset në figura vallëzimi.

Një pulëbardhë argjendi rrëshqet nga perëndimi i diellit.

Ndonjëherë një qiri. Yje të lartë, të lartë.

Ose kryqi i zi i një anijeje.

Vetem

Ndonjëherë herët dhe madje shpirti im është i lagur.

Deti i largët kumbon.

Ky është një port.

Te dua ketu.

Këtu të dua dhe më kot të fsheh horizontin.

Po të dua akoma mes këtyre gjërave të ftohta.

Ndonjëherë puthjet e mia shkojnë në ato varka serioze,

që kalojnë nëpër det ku nuk arrijnë.

Tashmë dukem i harruar si këto spiranca të vjetra.

Doket janë më të trishtueshme kur pasdite ankorohet.

Jeta ime e uritur padobishme është e lodhur.

Unë e dua atë që nuk kam. Ju jeni aq të largët.

Mërzia ime lufton me muzgët e ngadaltë.

Por nata vjen dhe fillon të më këndojë.

Hëna e kthen ëndrrën e saj me sahat.

Ata më shikojnë me sytë tuaj yjet më të mëdhenj.

Dhe sa të dua, pisha në erë,

ata duan të këndojnë emrin tënd me fletët e tyre të telit.
 

Mos fajësoni askënd​

Asnjëherë mos ankoheni për askënd ose për asgjë

sepse në thelb keni bërë

atë që dëshironit në jetën tuaj.

Pranoni vështirësinë e ndërtimit të vetes

vetveten dhe guximin për të filluar ta korrigjoni veten.

Triumfi i njeriut të vërtetë lind nga

hiri i gabimit tuaj.

Asnjëherë mos u ankoni për vetminë ose fatin tuaj

përballeni me guxim dhe pranojeni.

Në një mënyrë apo në një tjetër është rezultat i

veprimet tuaja dhe të provojë se ju gjithmonë

duhet te fitosh ..

Mos u hidhëroni për vetë dështimin tuaj ose

ia ngarkoni një tjetri, pranojeni veten tani ose

ju do të vazhdoni të justifikoni veten si fëmijë.

Mos harroni se çdo moment është

mirë për të filluar dhe se as nuk është

kaq e tmerrshme te hiqesh dore.

Mos harroni se shkaku i së tashmes tuaj

është e kaluara juaj si dhe shkaku i juaj

e ardhmja do të jetë e tashmja juaj.

Mësoni nga të theksuarit, nga të fortët,

nga ata që nuk pranojnë situata,

kush do të jetojë pavarësisht gjithçkaje,

mendoni më pak për problemet tuaja

dhe më shumë në punën tuaj dhe problemet tuaja

pa i eleminuar ata do të vdesin.

Mësoni të lindni nga dhimbja dhe të jeni

më e madhe se pengesat më të mëdha,

shiko në pasqyrën e vetvetes

dhe do të jesh i lirë dhe i fortë dhe do të ndalosh së qeni një

kukull e rrethanave sepse ti

ti je fati yt.

Çohu dhe shiko diellin në mëngjes

Dhe merr frymë në dritën e agimit

Ju jeni pjesë e forcës së jetës tuaj,

Tani zgjohu, lufto, ec,

vendosni mendjen tuaj dhe do të keni sukses në jetë;

kurrë mos mendo për fat,

sepse fati eshte:

preteksti i dështimeve ...
 

Deti​


Më duhet deti sepse më mëson:

Nuk e di nëse mësoj muzikë apo vetëdije:

Nuk e di nëse është një valë e vetme apo është e thellë

ose thjesht zë i ngjirur ose verbues

supozimi i peshkut dhe anijeve.

Fakti është që edhe kur jam në gjumë

disi rreth magnetik

në universitetin e bymimit.

Nuk janë vetëm predhat e shtypura

sikur ndonjë planet që dridhet

vdekja graduale do të marrë pjesë,

jo, nga fragmenti që rindërtoj ditën,

nga një brez kripe stalaktiti

dhe të një luge perëndie të pamasë.

Ajo që më mësoi dikur e mbaj! Airshtë ajri

era e pandërprerë, uji dhe rëra.

Djalit të ri i duket pak

që këtu erdhi të jetojë me zjarret e saj,

e megjithatë pulsi që u ngrit

dhe zbriti në humnerën e saj,

ftohja e blusë që kërciti,

thërrmimi i yllit,

tenderi shpaloset nga vala

duke humbur borë me shkumë,

fuqia akoma, atje, e përcaktuar

si një fron guri thellë brenda,

zëvendësuan mbylljen në të cilën ata u rritën

trishtim kokëfortë, duke grumbulluar harresë,

dhe ekzistenca ime ndryshoi papritmas:

Unë i dhashë aderimin tim lëvizjes së pastër.
 

Mos u largo nga unë​

Mos u largo nga unë vetëm një ditë, sepse si,

sepse, nuk di si të të tregoj, dita është e gjatë,

dhe do të të pres si në stinë

kur diku trenat fjetën.

Mos u largoni për një orë sepse atëherë

në atë orë grumbullohen pikat e zgjimit

dhe mbase i gjithë tymi që kërkon një shtëpi

eja akoma vrit zemrën time të humbur.

Oh se silueta juaj nuk është thyer në rërë,

Oh sikur qepallat e tua të mos fluturojnë në mungesë:

mos u largo për asnjë minutë, i dashur,

sepse në atë minutë do të keni shkuar kaq larg

se unë do të kaloj në të gjithë tokën duke kërkuar

nëse do të ktheheni ose nëse do të më lini duke vdekur.
 

Era më kreh flokët​

Era më kreh flokët

si një dorë e nënës:

Hap derën e kujtesës

dhe mendimi shkon larg.

Ata janë zëra të tjerë që unë mbaj,

këndimi im është nga buzët e tjera:

në grotto tim të kujtimeve

ka një qartësi të çuditshme!

Frutat e tokave të huaja,

valët blu të një deti tjetër,

dashuritë e burrave të tjerë, hidhërimet

që nuk guxoj ta kujtoj.

Dhe era, era që më kreh flokët

si një dorë e nënës!

E vërteta ime humbet natën:

Nuk kam natë apo të vërtetë!

Shtrirë në mes të rrugës

ata duhet të më shkelin për të ecur.

Zemrat e tyre kalojnë nëpër mua

i dehur me verë dhe duke ëndërruar.

Unë jam një urë e palëvizshme midis

zemrën dhe përjetësinë tënde.

Po të vdisja papritur

Nuk do të ndaloja së kënduari!
 

Kam frikë​

Jam i frikesuar. Pasditja është gri dhe trishtim

qielli hapet si goja e një të vdekuri.

Zemra ime ka një britmë princeshe

harruar në fund të një pallati të shkretë.

Jam i frikesuar. Dhe ndihem kaq e lodhur dhe e vogël

Pasqyroj pasditen pa medituar për të.

(Në kokën time të sëmurë nuk duhet të përshtatet një ëndërr

ashtu si një yll nuk është përshtatur në qiell.)

Megjithatë, në sytë e mi ekziston një pyetje

dhe ka një britmë në gojën time se goja ime nuk bërtet.

Nuk ka vesh në tokë që të dëgjojë ankesën time të trishtuar

braktisur në mes të tokës së pafund!

Universi vdes, nga një agoni e qetë

pa festën e diellit ose muzgut të gjelbër.

Saturni agonizon si një keqardhje e imja,

toka është një frut i zi që qielli e kafshon.

Dhe nga gjerësia e boshllëkut ata verbohen

retë e mbrëmjes, si anije të humbura

për të fshehur yjet e thyer në bodrumet e tyre.

Dhe vdekja e botës bie mbi jetën time.
 

Dje​

Të gjithë poetët e lartë qeshën me shkrimet e mia për shkak të pikësimit,

ndërsa rraha gjoksin duke rrëfyer pikëpresjet,

pasthirrma dhe dy pika, dmth incest dhe krime

që varrosi fjalët e mia në një Mesjetë të veçantë

katedralet provinciale.

Të gjithë ata që ishin budallenj filluan të përfitojnë

dhe përpara gjelit që këndoi, ata shkuan me Persen dhe me Eliotin

dhe ata vdiqën në pishinën e tyre.

Ndërkohë unë u ngatërrova me kalendarin tim paraardhës

më i vjetruar çdo ditë pa zbuluar veçse një lule

zbuluar në të gjithë botën, duke shpikur një yll

me siguri tashmë është fikur, ndërsa unë jam zhytur në shkëlqimin e saj,

i dehur nga hija dhe fosfori, ai ndoqi qiellin e shtangur.

Herën tjetër do të kthehem me kalin tim për kohën

Unë do të bëhem gati për të gjuajtur siç duhet të përkulur

gjithçka që vrapon ose fluturon: ta inspektojë më parë

qoftë ajo e sajuar apo jo e shpikur, e zbuluar

ose i pazbuluar: asnjë planet i ardhshëm nuk do t'i shpëtojë rrjetit tim.
 

Tigri​

Une jam tigri.

Unë ju përgjoj midis gjetheve

të gjerë si ingots

të mineralit të lagësht.

Lumi i bardhë rritet

nën mjegull. Arrini

Lakuriq zhytesh.

Prisni

Pastaj në një kërcim

të zjarrit, gjakut, dhëmbëve,

e një goditje poshtë

gjoksin tuaj, ijet tuaja.

Unë pi gjakun tënd, unë thyej

anëtarët tuaj një nga një.

Dhe unë qëndroj duke parë

për vite në xhungël

kockat tuaja, hiri juaj,

i palëvizur, larg

e urrejtjes dhe zemërimit,

çarmatosur në vdekjen tuaj,

kryqëzuar nga lianas,

i palëvizur, larg

e urrejtjes dhe zemërimit,

çarmatosur në vdekjen tuaj,

kryqëzuar nga lianas,

i palëvizur në shi,

rojtar i paepur

të dashurisë sime vrastare.
 

Mali dhe lumi​

Në vendin tim ka një mal.

Në atdheun tim ka një lumë.

Eja me mua

Nata në mal ngrihet.

Uria zbret në lumë.

Eja me mua

Kush janë ata që vuajnë?

Nuk e di, por ato janë të miat.

Eja me mua

Nuk e di por ata më thërrasin

dhe ata më thonë "Ne vuajmë".

Eja me mua

Dhe ata më thonë: "Populli juaj,

njerëzit e tu të mjerë,

midis malit dhe lumit,

i uritur dhe me dhimbje,

ai nuk dëshiron të luftojë vetëm,

po të pret shoku ".

Oh ti, ai që dua

kokërr e vogël, e kuqe

grurë,

lufta do te jete e veshtire

jeta do jete e veshtire

por ti do vish me mua.
 
meqe i perkas nje rryme poetike, e meqe kam fitu edhe cmime poetike Rimini Itali, Neruda asht pasioni im mirpo asht edhe imorali im se ka ken komunist ….
 

Soneti 93​

Nëse gjoksi juaj ndalet ndonjëherë

nëse diçka ndalon së djeguri nëpër venat tuaja,

nëse zëri juaj në gojën tuaj shkon pa qenë një fjalë,

nëse duart tuaja harrojnë të fluturojnë dhe të flenë në gjumë,

Matilde, dashuri, lëre buzët të ndara

sepse ajo puthja e fundit duhet te zgjase me mua,

duhet të mbetet e palëvizshme përgjithmonë në gojën tuaj

ashtu që edhe ai të më shoqërojë në vdekjen time.

Unë do të vdes duke e puthur gojën tënde të ftohtë të çmendur,

duke përqafuar grumbullin e humbur të trupit tuaj,

dhe duke kërkuar dritën e syve të tu të mbyllur.

Dhe kështu kur toka pranon përqafimin tonë

do të hutohemi në një vdekje të vetme

për të jetuar përgjithmonë përjetësinë e një puthjeje.
 

Grua, ti nuk me ke dhene asgje​

Nuk më ke dhënë asgjë dhe jetën time për ty

ajo heq trishtimin e saj nga trishtimi,

sepse i shihni këto gjëra që unë shikoj,

të njëjtat toka dhe të njëjtat qiell,

sepse rrjeti i nervave dhe venave

që mban qenien dhe bukurinë tënde

duhet të dridhesh nga puthja e pastër

të diellit, të të njëjtit diell që më puth.

Grua, ti nuk më ke dhënë asgjë dhe akoma

përmes qenies tënde unë i ndiej gjërat:

Jam i lumtur të shikoj tokën

në të cilën dridhet dhe pushon zemra juaj.

Shqisat më kufizojnë kot

- lule të ëmbla që hapen në erë -

sepse e marr me mend zogun që kalon

dhe kjo të zhyt ndjenjën blu

E megjithatë nuk më ke dhënë asgjë

vitet e tua nuk lulëzojnë për mua,

ujëvara prej bakri e të qeshurit tënde

ai nuk do të shuajë etjen e kopeve të mia.

Mikpritësi që nuk e shijoi gojën tënde të hollë,

dashnor i të dashurit që ju thërret,

Do të dal në rrugë me dashurinë time në krah

si një gotë mjaltë për atë që do.

E shihni, natë me yje, këngë dhe pije

në të cilin ju pini ujin që unë pi,

Unë jetoj në jetën tënde, ti jeton në jetën time

Ju nuk më keni dhënë asgjë dhe ju detyrohem gjithçka.
 

Postime të reja

Theme customization system

You can customize some areas of the forum theme from this menu.

Choose the color combination according to your taste

Select Day/Night mode

You can use it by choosing the day and night modes that suit your style or needs.

Welcome to the forum 👋, Guest

To access the forum content and all our services, you must register or log in to the forum. Becoming a member of the forum is completely free.