Welcome to the forum 👋, Guest
To access the forum content and all our services, you must register or log in to the forum. Becoming a member of the forum is completely free.
-
PËRSHËNDETJE VIZITOR!
Nëse ju shfaqet ky mesazh do të thotë se ju nuk jeni regjistruar akoma. Anëtarët e rregjistruar kanë privilegjin të marrin pjesë në tema të ndryshme si dhe të komunikojnë me anëtarët e tjerë. Bëhu pjesë e forumit Netedy.com duke u REGJISTRUAR këtu ose nëse ke një llogari KYCU. Komunikim alternative i ketij forumi me vajza dhe djem nga te gjithe trevat shqiptare? Hyr ne: CHAT SHQIP.
Piktore te Medhenj .......
- Thread starter Lina
- Data e fillimit
Emigrimi në pikturë: nga Jacques Joseph (James) Tissot.
Emigracioni në SHBA nga portet e Anglisë Viktoriane dhe skenat nga udhëtimet e emigrantëve drejt të panjohurës ishin tema magjepsëse për piktorin francez Jacques Joseph (James) Tissot (1836-1902). Në dekadat e fundit të shekullit të 19-të dhe fillimi i shekullit të 20-të, kushtet e mjerueshme ekonomike detyruan miliona britanikë dhe europianë të tjerë të emigronin me shpresën e një jete më të mirë në një kontinent tjetër. I lindur në Nantes, një port detar në bregdetin francez, Tissot ishte gjithashtu një udhëtar emigrant, pasi kishte udhëtuar në Itali që nga viti 1860 dhe u vendos në Londër në 1862, ku filloi të ekspozonte punën e tij në ekspozitat e Akademisë Mbretërore, duke fituar mbështetjen e artdashësve të pasur.
Tabloja e mëposhtme përshkruan një skenë lamtumire detare. Të tre gratë (njëra është e moshuar, prandaj është ulur), burri dhe fëmija që mezi dallohet para tij, japin një lamtumirë, duke patur kthyer shpinën shikuesve. Duket se janë veshur mirë. Nga veshjet e tyre kuptojmë se nuk i përkasin një klase të ulët shoqërore. Udhëtimet transatlantike bënin gjithashtu dhe udhëtarë të pasur në kushte të ndryshme, natyrisht, nga kushtet e emigrantëve të varfër.
J. Tissot, "Goodbye, on the Mersey", 1881. Koleksion privat.
Emigracioni në SHBA nga portet e Anglisë Viktoriane dhe skenat nga udhëtimet e emigrantëve drejt të panjohurës ishin tema magjepsëse për piktorin francez Jacques Joseph (James) Tissot (1836-1902). Në dekadat e fundit të shekullit të 19-të dhe fillimi i shekullit të 20-të, kushtet e mjerueshme ekonomike detyruan miliona britanikë dhe europianë të tjerë të emigronin me shpresën e një jete më të mirë në një kontinent tjetër. I lindur në Nantes, një port detar në bregdetin francez, Tissot ishte gjithashtu një udhëtar emigrant, pasi kishte udhëtuar në Itali që nga viti 1860 dhe u vendos në Londër në 1862, ku filloi të ekspozonte punën e tij në ekspozitat e Akademisë Mbretërore, duke fituar mbështetjen e artdashësve të pasur.
Tabloja e mëposhtme përshkruan një skenë lamtumire detare. Të tre gratë (njëra është e moshuar, prandaj është ulur), burri dhe fëmija që mezi dallohet para tij, japin një lamtumirë, duke patur kthyer shpinën shikuesve. Duket se janë veshur mirë. Nga veshjet e tyre kuptojmë se nuk i përkasin një klase të ulët shoqërore. Udhëtimet transatlantike bënin gjithashtu dhe udhëtarë të pasur në kushte të ndryshme, natyrisht, nga kushtet e emigrantëve të varfër.
J. Tissot, "Goodbye, on the Mersey", 1881. Koleksion privat.
"Mallkimi" i Ofelisë.
Një nga ilustrimet më të famshme të heroinës shekspiriane është tabloja e piktorit John Everett Mile. Vepra përfundoi në 1852 dhe u ekspozua në Akademinë Mbretërore të Arteve në Londër, ku mori kritika të shkëlqyera. Por kryevepra nuk u krijua pa sakrifica. Mile përdori një modele të vërtetë për Ofelinë, Elizabethën "Lisa" Sidol. Donte të kapte me përpikmëri absolute trupin e Ofelisë që plluskonte në ujë dhe kështu që vendosi modelen në një vaskë. Për të mbajtur ngrohtë ujin, kishte ndezur qirinj nën vaskë. Por Mile punonte papushim, të paktën dhjetë orë në ditë dhe qirinjtë shuheshin dhe uji ftohej. Pas ditëve të "acarta", Sidol u sëmurë dhe një ditë humbi ndienjat nga hipotermia në ujë. Jeta imitoi artin dhe Sidol gati sa nuk pati të njëjtin fund tragjik me heroinën që aktronte. Sidol jetoi, por "mallkimi" i Ofelisë e ndoqi nga pas. U sëmurë rëndë me pneumoni dhe pati probleme shëndetësore deri në vdekjen e saj të parakohshme në moshën 32 vjeçare.
"Trëndafila" nga Peter Severin Kroyer.
Peter Severin Kroyer, i njohur më mirë si P.S. Kroyer, ishte piktor danez. Ishte një nga piktorët më të famshëm të "Kolonisë Skagen", një komunitet i piktorëve danezë dhe skandinavë që mblidheshin ose punonin në qytetin danez të Skagen, kryesisht në dekadat e fundit të shekullit të 19-të. Kroyer ishte drejtuesi jozyrtar i ekipit.
Në 1888 në Paris u takua me Marie Matilde Triepcke, të cilën e kishte njohur në Kopenhagë. U dashuruan dhe u martuan në 23 Korrik 1889, në shtëpinë e prindërve të saj në Gjermani. Marie Kroier, e cila ishte edhe piktore, u lidh me "komunitetin e Skagen", dhe pas martesës së tyre, Kroyer shpesh e portretizonte në pikturat e tij, si dhe në veprën "Roses". Së bashku patën një vajzë, Vibeke, e cila u lind në Janar 1895. U divorcuan në 1905.
Peter Severin Kroyer, i njohur më mirë si P.S. Kroyer, ishte piktor danez. Ishte një nga piktorët më të famshëm të "Kolonisë Skagen", një komunitet i piktorëve danezë dhe skandinavë që mblidheshin ose punonin në qytetin danez të Skagen, kryesisht në dekadat e fundit të shekullit të 19-të. Kroyer ishte drejtuesi jozyrtar i ekipit.
Në 1888 në Paris u takua me Marie Matilde Triepcke, të cilën e kishte njohur në Kopenhagë. U dashuruan dhe u martuan në 23 Korrik 1889, në shtëpinë e prindërve të saj në Gjermani. Marie Kroier, e cila ishte edhe piktore, u lidh me "komunitetin e Skagen", dhe pas martesës së tyre, Kroyer shpesh e portretizonte në pikturat e tij, si dhe në veprën "Roses". Së bashku patën një vajzë, Vibeke, e cila u lind në Janar 1895. U divorcuan në 1905.
Kafene Tarracë Natën.
Van Gogh. 1888. Vaj në kanavacë. 80.7x65.3.
Hollandezi Vincent van Gogh (1853-1890) e pikturoi këtë pikturë gjatë qëndrimit në Paris dhe më konkretisht në Shtator 1888. Arriti në Paris në Mars 1886 për të qëndruar me vëllain e tij në një apartament në rrugën Lepik. Atje, u njoh me piktorë të tjerë, të tilla si Toulouse Lautrec, Gauguin, Pissarro. Në këtë klimë, Van Gogh do të braktisë atmosferën e errët të periudhës holandeze dhe do të përqafojë me veprat e tij ngjyrën dhe dritën e impresionizmit. Kjo pikturë përshkruan verandën e një kafaneje në Sheshin Forum në Arles.
"Nata është më e gjallë dhe më me ngjyra se dita", i shkruante vëllait të tij dhe këtë e kuptojmë në veprën e tij. Nuk bazohet në të zezën e natës, por e ka zëvendësuar me ngjyra të tjera më të ndritshme. E verdha e kafenesë theksohet nga bluja e qiellit. Yjet e veçantë të piktorit duken si lule të vogla. Tavolinat e kafenesë ndriçojnë si hënë të vogla të plota, ndërsa njerëzit përreth dritës së ngrohtë të kafenesë duket sikur shikojnë njëri-tjetrin.
"Eshtë një imazh i natës pa asnjë të zezë, asgjë përveç blusë së bukur dhe ngjyrës violet dhe jeshile.
Vepra u krijua në atë kohë, kur asnjë kanavacë nuk mund të bënte pa ngjyrën e verdhë, ngjyrë me diell që mjeshtri e pëlqente shumë. Një tjetër pasion i artistit ishte qielli i natës, plot yje. Në këtë punë, këto dy pasione bashkohen.
Duke parë një vepër unike, shikuesi befasohet nga fakti që nata mund të jetë aq e gjallë. Burimi i ndritshëm, feneri i verdhë i verandës, ngjyros në mënyrë të pashpjegueshme cepin e natës së qytetit me ngjyrat më romantike, nga rozë në jargavan të butë.
Njerëzit në foto luajnë rolin e detajeve të vogla, një lloj dekorimi, duke luajtur rolin e sfondit. Personazhet kryesorë janë fytyrat: qielli i natës dhe ngjyra e verdhë.
Peizazhi i zakonshëm i qytetit është plotësisht i çliruar nga e gjithë jeta e përditshme. Mjeshtri përdor kopshtin e preferuar të Impresionistëve për të tërhequr vëmendjen e publikut në skemën e ngjyrave, e cila krijon një mjedis unik pune. Piktori nuk shkon përtej realizmit, por këtu nuk ka një perspektivë të rreptë. Por ngjyra e zgjedhur e bën punën një risi revolucionare. Yjet e mëdhenj të preferuar në qiell të pastër, sikur reflektojnë dritën e verandës. Skema e ngjyrave krijon një atmosferë pune të ngrohtë dhe të mbajtur mirë.
Shumë tavolina falas në verandë janë joshëse për shikuesin. Pamja e guralecëve transmetohet në mënyrë skematike, por origjinale. Vëmendje e veçantë i kushtohet kombinimit të ngyrës rozë dhe blu.
Piktori ka krijuar një kryevepër të padiskutueshme. Shikuesi fillon të dëgjojë tingujt e rrugës së natës dhe aromat e kafesë dhe verës.
Piktura gjendet në muzeun Kröller-Müller në Otterlo, Holandë.
Van Gogh. 1888. Vaj në kanavacë. 80.7x65.3.
Hollandezi Vincent van Gogh (1853-1890) e pikturoi këtë pikturë gjatë qëndrimit në Paris dhe më konkretisht në Shtator 1888. Arriti në Paris në Mars 1886 për të qëndruar me vëllain e tij në një apartament në rrugën Lepik. Atje, u njoh me piktorë të tjerë, të tilla si Toulouse Lautrec, Gauguin, Pissarro. Në këtë klimë, Van Gogh do të braktisë atmosferën e errët të periudhës holandeze dhe do të përqafojë me veprat e tij ngjyrën dhe dritën e impresionizmit. Kjo pikturë përshkruan verandën e një kafaneje në Sheshin Forum në Arles.
"Nata është më e gjallë dhe më me ngjyra se dita", i shkruante vëllait të tij dhe këtë e kuptojmë në veprën e tij. Nuk bazohet në të zezën e natës, por e ka zëvendësuar me ngjyra të tjera më të ndritshme. E verdha e kafenesë theksohet nga bluja e qiellit. Yjet e veçantë të piktorit duken si lule të vogla. Tavolinat e kafenesë ndriçojnë si hënë të vogla të plota, ndërsa njerëzit përreth dritës së ngrohtë të kafenesë duket sikur shikojnë njëri-tjetrin.
"Eshtë një imazh i natës pa asnjë të zezë, asgjë përveç blusë së bukur dhe ngjyrës violet dhe jeshile.
Vepra u krijua në atë kohë, kur asnjë kanavacë nuk mund të bënte pa ngjyrën e verdhë, ngjyrë me diell që mjeshtri e pëlqente shumë. Një tjetër pasion i artistit ishte qielli i natës, plot yje. Në këtë punë, këto dy pasione bashkohen.
Duke parë një vepër unike, shikuesi befasohet nga fakti që nata mund të jetë aq e gjallë. Burimi i ndritshëm, feneri i verdhë i verandës, ngjyros në mënyrë të pashpjegueshme cepin e natës së qytetit me ngjyrat më romantike, nga rozë në jargavan të butë.
Njerëzit në foto luajnë rolin e detajeve të vogla, një lloj dekorimi, duke luajtur rolin e sfondit. Personazhet kryesorë janë fytyrat: qielli i natës dhe ngjyra e verdhë.
Peizazhi i zakonshëm i qytetit është plotësisht i çliruar nga e gjithë jeta e përditshme. Mjeshtri përdor kopshtin e preferuar të Impresionistëve për të tërhequr vëmendjen e publikut në skemën e ngjyrave, e cila krijon një mjedis unik pune. Piktori nuk shkon përtej realizmit, por këtu nuk ka një perspektivë të rreptë. Por ngjyra e zgjedhur e bën punën një risi revolucionare. Yjet e mëdhenj të preferuar në qiell të pastër, sikur reflektojnë dritën e verandës. Skema e ngjyrave krijon një atmosferë pune të ngrohtë dhe të mbajtur mirë.
Shumë tavolina falas në verandë janë joshëse për shikuesin. Pamja e guralecëve transmetohet në mënyrë skematike, por origjinale. Vëmendje e veçantë i kushtohet kombinimit të ngyrës rozë dhe blu.
Piktori ka krijuar një kryevepër të padiskutueshme. Shikuesi fillon të dëgjojë tingujt e rrugës së natës dhe aromat e kafesë dhe verës.
Piktura gjendet në muzeun Kröller-Müller në Otterlo, Holandë.
"Qentë luajnë poker".
Shumica mund të mos e dinë emrin e tij, por i njohun mirë pikturat e tij të mrekullueshme. Piktori amerikan Cassius Marcellus Coolidge (1844-1934) është i njohur në fushën e pikturës kryesisht për një seri pikturash të quajtura "Dogs Playing Poker", në të cilat përshkruhen qen duke luajtur poker.
Piktura e tij më e njohur në këtë seri është "Poker Game", e cila u shit në ankand në Sotheby's në New York për 660,000 dollarë, (Piktura e parë).
Kjo kryevepër u krijua në 1873 kur Coolidge u kthye në New York nga një udhëtim në Europë dhe filloi të pikturojë qen, tablotë e të cilëve pasqyronin jetën e suksesshme dhe stilin e jetës së përgjithshme të pronarëve të tyre. Këto piktura, 16 piktura vaji, u porositën nga Brown & Bigelow për të reklamuar puro. Përveç poker, Coolidge portretizoi qen duke bërë gjëra të tjera, të tilla si duke luajtur baseball ose në gjykatë.
Shumica mund të mos e dinë emrin e tij, por i njohun mirë pikturat e tij të mrekullueshme. Piktori amerikan Cassius Marcellus Coolidge (1844-1934) është i njohur në fushën e pikturës kryesisht për një seri pikturash të quajtura "Dogs Playing Poker", në të cilat përshkruhen qen duke luajtur poker.
Piktura e tij më e njohur në këtë seri është "Poker Game", e cila u shit në ankand në Sotheby's në New York për 660,000 dollarë, (Piktura e parë).
Kjo kryevepër u krijua në 1873 kur Coolidge u kthye në New York nga një udhëtim në Europë dhe filloi të pikturojë qen, tablotë e të cilëve pasqyronin jetën e suksesshme dhe stilin e jetës së përgjithshme të pronarëve të tyre. Këto piktura, 16 piktura vaji, u porositën nga Brown & Bigelow për të reklamuar puro. Përveç poker, Coolidge portretizoi qen duke bërë gjëra të tjera, të tilla si duke luajtur baseball ose në gjykatë.
Afërdita që Shfaqet.
Afërdita që shfaqet (frëngjisht: Vénus Anadyomène) është një kryevepër e piktorit francez Jean Auguste Dominique Ingres. Ndodhet në muzeun Conde në Chantilli, Francë.
Përshkrimi.
Perëndeshë Afërdita shfaqet nga valët e detit, që formon një shkumë të trashë të bardhë në pikën e lindjes së saj. Zotat e dashurisë shoqërojnë shfaqjen e perëndeshës. Njëri prej tyre puth këmbën e saj, një i dytë i përqafon gjurin ndërsa është hipur mbi një delfin. Një i tretë shtrin harkun e tij për t'i hedhur shigjetën e dashurisë një Nimfe të ujërave të ëmbla. Një tjetër i ofron një pasqyrë bakri.
Historia.
Ingres filloi pikturën në 1808 gjatë qëndrimit në Romë në Akademinë Franceze. Vizatimet e para përgatitore shfaqnin Afërditën në pozicionin e Afërditës së Knidu, në këmbë dhe duke mbuluar gjoksin me duar. Pozicioni u frymëzua nga "Lindja e Venusit" të Botticelli. Ingres vizitoi Firencen dhe muzeun Uffizi në 1805 dhe mund të ketë parë pikturën atje. Një vizatim i vitit 1806 tregon perëndeshën me krahët në ajër dhe flokët e saj në duar, një pozë që artisti përdori edhe në 1856.
Piktura mbeti në fazat e planifikimit deri në 1848, kur e përfundoi si porosi nga bankieri dhe botanisti Benjamin Delessert. Përfshinte ndryshime të mëdha në skemën e ngjyrave që Ingres kishte planifikuar fillimisht për pikturën. Sidoqoftë, në fund Delessert nuk e pranoi pikturën pasi mendonte që gjuri ishte tërhequr në mënyrë të pahijshme. Më vonë në vitin 1848 piktura iu shit Frédéric Reiset, kuratorit të vizatimeve në Muzeun e Luvrit. U ekspozua në ekspozitën Universelle të 1855 në Paris, ku e pa poeti Charles Baudelaire. Baudelaire argumentoi se koka ishte frymëzuar nga skulptura klasike, duart nga Raphael dhe trupi i ngushtë nga skulptura mesjetare.
Më 1879 kjo pikturë dhe pjesa tjetër e koleksionit Reiset u blenë nga Henri d'Orléans, duka i Aumale. Një kopje më e vogël e pikturës nga vitet 1825-1850 gjendet në Louvre dhe vizatimet përgatitore tani gjenden në Muzeun Ingres në Montaub.
Afërdita që shfaqet (frëngjisht: Vénus Anadyomène) është një kryevepër e piktorit francez Jean Auguste Dominique Ingres. Ndodhet në muzeun Conde në Chantilli, Francë.
Përshkrimi.
Perëndeshë Afërdita shfaqet nga valët e detit, që formon një shkumë të trashë të bardhë në pikën e lindjes së saj. Zotat e dashurisë shoqërojnë shfaqjen e perëndeshës. Njëri prej tyre puth këmbën e saj, një i dytë i përqafon gjurin ndërsa është hipur mbi një delfin. Një i tretë shtrin harkun e tij për t'i hedhur shigjetën e dashurisë një Nimfe të ujërave të ëmbla. Një tjetër i ofron një pasqyrë bakri.
Historia.
Ingres filloi pikturën në 1808 gjatë qëndrimit në Romë në Akademinë Franceze. Vizatimet e para përgatitore shfaqnin Afërditën në pozicionin e Afërditës së Knidu, në këmbë dhe duke mbuluar gjoksin me duar. Pozicioni u frymëzua nga "Lindja e Venusit" të Botticelli. Ingres vizitoi Firencen dhe muzeun Uffizi në 1805 dhe mund të ketë parë pikturën atje. Një vizatim i vitit 1806 tregon perëndeshën me krahët në ajër dhe flokët e saj në duar, një pozë që artisti përdori edhe në 1856.
Piktura mbeti në fazat e planifikimit deri në 1848, kur e përfundoi si porosi nga bankieri dhe botanisti Benjamin Delessert. Përfshinte ndryshime të mëdha në skemën e ngjyrave që Ingres kishte planifikuar fillimisht për pikturën. Sidoqoftë, në fund Delessert nuk e pranoi pikturën pasi mendonte që gjuri ishte tërhequr në mënyrë të pahijshme. Më vonë në vitin 1848 piktura iu shit Frédéric Reiset, kuratorit të vizatimeve në Muzeun e Luvrit. U ekspozua në ekspozitën Universelle të 1855 në Paris, ku e pa poeti Charles Baudelaire. Baudelaire argumentoi se koka ishte frymëzuar nga skulptura klasike, duart nga Raphael dhe trupi i ngushtë nga skulptura mesjetare.
Më 1879 kjo pikturë dhe pjesa tjetër e koleksionit Reiset u blenë nga Henri d'Orléans, duka i Aumale. Një kopje më e vogël e pikturës nga vitet 1825-1850 gjendet në Louvre dhe vizatimet përgatitore tani gjenden në Muzeun Ingres në Montaub.
