Përshëndetje.
Më quajnë Marvi. Emri im, në gjuhën prej nga rrjedh do të thotë 'shok i mirë', dhe me gjasë prindërit më quajtën kështu për të qënë i tillë; e gjatë jetës sime u përpoqa, por për çudi të fatit vdekja më erdhi prej dorës së një shoku që u desh të qëllojë jo dhe aq i mirë. Emri im besoj ju sëmbon një grimë në vesh.
Më vranë.
Për një fjalë, për një shikim, për një veprim, për një karikues.... ç'rëndësi ka kjo? Mua ma përshkoi tejpërtej aortën një gjë e ftohtë, drithëruese, e frikshme, si dhëmbët e një hiene që copëtojnë kafkën e presë. S'e di çfarê qe, si erdhi, nga ku, veç di se u përpëlita duke dashur t'i them nënës sime të mos më mërzitet. Ajo më kishte pikën e dobët, birin e saj të vetëm. Duke u munduar t'i them "bëhu e fortë" vrunguj djerse më pushtuan ballin. Fjalët i ndieja të paafta pēr t'u çliruar nga buzët. Në gjakun tim isha zhytur kur përpiqesha t'i jap forcë tim eti; por nuk rezistova gjatë! Rrugës për në qiell më ngjiti kuja e dhimbshme e prindërve të mi, litarët e lotëve që ju shkreheshin nga sytë. Atë britmë e ndjeva më shumë sesa atë gjënë e ftohtë të frikshme që ma përshkoi zemrën.
Më vranë,
një dorë njeriu e paskësaj
mediat, portalet, blogjet çdo rrjet që për një klikim më tepër e vërtiti fytyrën time si "kokē turku". E kam ende të pa tharë gjakun në lëkurë, të pa shkëputur trupin nga kjo botë, të pa shëruar plagën, të pa shuar dhimbjen...e kam ende të ngulfatur në pore detajin e fundit të atij çasti fatal që më ngjiti drejt përtej botës, ndërsa ju vazhdoni të më vrisni.
Ndërsa i endni fotografitë e mia gjithandej, shkoni në shtëpinë time m'i përqafoni prindërit, shtrëngojuni dorën, fshijuni lotët...mbase dhimbjen s'jua fshini dot, por pak jua lehtësoni. Ejani tek qivuri im, ndizni një qiri, thoni një lutje, hidhni një lule; mbase s'më ngjallni dot por do të ndiheni më njerëzor.
Më quajnë Marvi, mbeta një 22-vjeçar i përjetshëm, sepse dikush e pa kështu të arsyeshme. Pa menduar ëndrrat e mia, familjen time, të ardhmen time. Pa qënë i ndërgjegjshëm se edhe një sekond i vetëm mund të kthehet në përjetësi.
Më quajnë Ma-r-vi, nuk është e nevojshme ta përsëris pasi tanimë ju më njihni të gjithë, edhe pse unë jo; rastësia e deshi këtë. Nesër mbase do të reshtni së shkruari për mua, do të jem pêr të gjithë ju veç "një më tepër në mbretërinë e engjëjve"; përveç asaj gruas që jetë më dha, ajo s'më harron dot mua as dhimbjen që i fala. Mbase, një mëngjes, edhe pas disa vitesh, kur të gjithë të më keni harruar ajo do të shfletojë koleksionin e gazetave që me lloj e soj kryeartikulli i flasin për vdekjen e të birit. Do të qajë një copëz herë në heshtje, e pasi t'i fshijë lotët do të rendë tek nxënësit e saj për t'ju thënë t'i shmangen çdo debati që lind prej një grime krenarie a egoje mashkullore, t'i qasen dëshirës së mirë për t'i zgjidhur mosmarrëveshjet me gjakftohtēsi dhe jo thika, grushta e kaçavida, të reflektojnë sesi gabimi i një çasti bëhet gabim i një jete; e paskësaj në mendje do t'i vij unë, e do ta torturojë mendimi pse fjalën s'ja dëgjova. Pse u gjenda aty, në atë vend, në atë moment?
Kur të gjithë ju që shkruani gjithëfarësoj për mua një ditë do të më harroni, nëna ime s'do të mund ta bëje. Se asaj ja shkërmoqen aortën njëherësh me timen, pa mëshirë, pa u stepur.
Unë jam Marvi, ai-fati i të cilit ju tremb për bijtë tuaj, ku po rriten, si po rriten, me kë po rriten...por a mund të më lini të prehem i qetë këtu ku ndodhem tani? Në rast se nuk e bëni për mua, bëjeni për prindërit e mi! Ju i keni gjallë bijtë tuaj, ndërsa atyre po m'i shumëfishoni dhimbjen!
DSh
