Nga Nasho Jorgaqi
Poetët
Ah, ju poetët që lindni dhe rriteni në djepin e dashurisë e të dhimbjes njerëzore, sa e varfër do të ishte bota për ju! ,
Ah, ju poetët, që shihni aq larg e ndjenë aqë thellë, sa e cekët do të ishte jeta pa ju!
Ah, ju poetët që këndoni kur heshtin e heshtni kur këndojnë, sa e shkretë do të ishte jeta pa ju!
Ah, ju poetët, që gëzimin me trishtimin bashkoni, sa magji ka bota me ju!
Çast
Kur agon dhe toka e përgjumur nis e zgjohet dalëngadalë, ngado që të vështrosh, ajo i ngjan një foshnje që sapo fillon të hapë sytë. Përpara kësaj pamjeje, njeriu ndjen madhështinë dhe vogëlsinë e tij!
Heshtja
Heshtja është zëri i natyrës. Zëri i tokës dhe i qiellit. Zëri i fushave dhe i maleve, i drurëve dhe i luleve. Zëti i thellësisë dhe i vetmisë.
Lum ai, që arrin ta kuptojë dhe të komunikojë me të!
Çlirimi i vetvetes
Të gjithë jemi të burgosurit e vetvetes dhe varet prej nesh sa jemi në gjendje të çlirohemi.
Të çlirohemi nga thonjt’ e egoizmit. Nga dalldia e pasioneve të çlirohemi. Të çlirohemi nga kurthet e dyshimeve. Nga gjarpërinjtë’ e zilisë të çlirohemi. Të çlirohemi nga tundimet e lakmisë. Nga marrëzitë e madhështisë të çlirohemi. Të çlirohemi nga makthi i kotësisë. Nga skllavëria e vetvetes të çlirohemi.
Kthimi
Ashtu si ujku kërkon të kthehet në guvën e tij. Dhe gjarpri nën gur. Dhe milingona nën dhe. Dhe zogu në fole. Kështu dhe njeriu. Kështu dhe unë tek toka-mëmë do të kthehem një ditë!
Është koha
Ç’mund të bësh, kur vjen ajo ditë, që dielli i jetës nis të perëndojë, vaken e shkurtohen rrezet dhe pas tyre bien hijet e para të muzgut!
Është koha tamam për të ikur, sa pa ta mbuluar shpirtin hijet. Është koha për t’i hapur rrugën të tjerëve.
Lulja e agavites
Në shkretëtirën e Kolorados, në brigjet e thepisura të kanonit të madh rritet agavita. Kjo lule tepër e rrallë, që mbin vetëm këtu, me rrënjë në të çarat e shkëmbinjve të thatë, vështron përherë nga dielli dhe mbahet gjallë me pikat e vesës që lëshon nata e freskët e shkretëtirës. Nëpër degët e gurëzuara të agavitës, njëherë në njëzetepesë vjet çel një lule. Lule krejt’ i veçantë, që me qëndresën e saj, ka bërë të lindë legjenda që thotë se vetëm njeriu që ka durimin fisnik të pres sa të çel agavita, arrin të jetë i vërtetë me veten dhe me të tjerët!
O këngë e largët
O këngë e largët që vjen me krahët e ëndrrës, këtu tek jam tani, fjalët nuk t’i kuptoj shpirtin e munduar ta ndjej. Malli yt zgjon mallin tim dhe vetja më gjen prehje…
Të besova
Të besova aqë shumë, sa të mbajta nën gjuhë.
Dhe ishe ti pastaj që më kafshove si gjarpri.
Bletët magjistare
Oh, sa ngazëllehesha njëherë një kohë kur isha i vogël dhe shkoja te gjyshi në fshat. I kam para syve dhe tani ato mëngjese plot dritë kur i lëshonin bletët për të kullotur. Ishte pranverë dhe ato përhapeshin pemishteve dhe lëndinave të bleruara përqark. Unë me shokë rendnim të gëzuar pas tyre. Ato fluturonin sa andej këndej duke qëndruar lule më lule dhe qëmtonin e mblidhnin, herë nektarin me thimthin e vogël, herë polenën me këmbëzat e prarura. Këto fluturime gazmore vazhdonin gjithë ditën dhe ne s’kishim kohë t’i ndiqnim, veç mbaj mend që kujtoheshim buzëmbrëmjes, kur i shikonim tek ktheheshin, veç e veç apo trumba-trumba për në zgjojt’ e tyre prapa shtëpisë së gjyshit. Unë i sodisja dhe, më shumë sesa argëtohesha, habitesha me këto qenie të vockla, që pasi takoheshin me lulet, lëshonin mjaltë, gjënë më të ëmbël ne botë. Ndërkaq, më mundonte pyetja përse gjithë ato aroma lulesh të derdheshin e të mbylleshin në kafazin e ngushtë të zgjojeve? Përgjigjen e kësaj pyetje as gjyshi nuk dinte të ma jepte.
Zëri vetes
Në çastin kur arrij t’i këpus krejt lidhjet me botën dhe kridhem i tëri brenda vetes më bëhet se dëgjoj një zë. Një zë të paartikuluar. Një zë që më shumë se sa fjalë është tingull. Më shumë sesa tingull është ritëm nanuritës. Më shumë sesa ritëm është jehonë që vjen nga larg. Më shumë sesa jehonë është një gjendje shpirt- ndjellëse. Jam unë, në mes ëndrrës dhe zhgjëndrës, i kapërthyer nga ndjesi dhe dëshira, që më përshpërisin vagëllimthi atë çka fjala s’ma thotë dot!
Sytë e pasqyrës
Thonë se në krye fare, Netedy.com ishte aq’e ndjeshme sa nuk e duronte bukurinë e madhe dhe kërcej menjëherë.
Thonë se në krye fare, Netedy.com ishte aq’e ndjeshme sa s’duronte shëmtin’e madhe e drita e saj fikej menjëherë.
Thonë pastaj se pasqyrës një ditë iu sos durimi dhe atëherë ngriu përgjithmonë. Prej asaj dite s’ka në botë sy më të ftohtë dhe më indiferent se sa Netedy.com!
Zëri i përjetësisë
Heshtja është zëri i përjetësisë. Vetëm kur hesht, njeriu bëhet pjesë e saj.
Heshtja është zëri i përjetësisë. Vetëm kur hesht, njeriu dëgjon zërin e saj.
Heshtja është zëri i përjetësisë. Vetëm kur hesht, njeriu flet me zërin e saj.
Heshtja është zëri i përjetësisë. Vetëm kur hesht, njeriu përcjell urtësinë e saj.
Heshtja është zëri i përjetësisë. Vetëm kur hesht njeriu ndjen pushtetin e saj!
Ç’ta bëj?
Ç’ta bëj gëzimin që ndjej, kur nuk e ndaj dot me ty?
Ç’ta bëj bukurinë që sodis, kur nuk ta tregoj dot ty?
Ç’ta bëj ëndrrën që shoh, kur nuk të takon ty?
Ç’ta bëj dëshirën që më vlon, kur ajo nuk të ndez ty?
Ç’ta bëj këngën që dëgjoj, kur ajo nuk të prek ty?
Ç’ta bëj mallin që më zë, kur nuk ta çoj dot ty?
Ç’ta bëj zemrën që më rreh, kur nuk arrin dot tek ty?
Pohim
Një dashuri e madhe, lyp një shpirt të madh.
Një dashuri e pastër, lyp një zemër të pastër.
Një dashuri e fortë, lyp një njeri të fortë. Atëherë s’ka faj dashuria, kur ne nuk jemi të denjë për të!
Lutje tjetër
O dashuri, çliroma shpirtin nga hija e djallëzive, pastroma zemrën nga frika dhe dyshimi, shpëtomë nga vetja që kërkon të të gllabërojë ty, mbushe qenien time me dritën tënde qiellore! Më ndihmo të vij tek ty ashtu siç erdha në këtë botë, i virgjër!
Në mes asaj dhe atij i njëjti qiri i ndezur mbi tavolinë..
Dikur drita e syve të tyre i jepte dritë qiririt.
Tani drita e qiririt u jep dritë syve të tyre.
Si thua?
Si thua, a nuk do të kish qenë më mirë, të kish mbetur aty ku nisi? Të kish mbetur te zemra, pa kapërcyer kufijtë e saj. Te vështrimet magjepse, te fjalët zëdridhur, te largësia dhe fshehtësia. Të kish mbetur te ëndrra se po të fitonim njeri tjetrin, do të fitonim botën? Si thua?
Peizazh kodrinor
Ullinjë tendëargjendë, fiqë krahthatë, ftojë degëlulëzuar, shelgje floklëshuar dhe në mes tyre, një lofatë që ndez pllajën me prushin e luleve të saj.
Malet e pleqërisë
A thua vërtetë mik i dashur, se një plak në mes një grupi të rinjsh e shëmton rininë?
Në qoftë se është kështu, atëherë e kanë mirë pleqtë në disa tribu të Afrikës të cilët shkojnë vetë dhe e mbyllin jetën në disa male, që i thërrasin malet e pleqërisë!
Loti i jetës
Ç’është ai lot, që bën aq vjet rrugë për të rrëshqitur vetëm në një çast nga sytë? Nga ç’burim i qenues njerëzore del, për t’u shfaqur njëherë e për të mos u përsëritur më kurrë?
Syfishekzjarre
Kam frikë nga ata sy që lëshojnë fishekzjarrë. Sy që të joshin, të ngazëllejnë. Sy që shkrepëtijnë dhe pastaj i mbyt errësira.
Njeriu pa ëndrra
Ai nuk arriti asnjëherë të kishte ëndrrat e veta. Të gjitha i kishte të huazuara. I dëgjonte nga të tjerët, ua merrte tinzisht, i bënte për vete dhe i shpallte si të tijat.
“Kështu ishte ai, njeri pa ëndrra të vërteta, i ngarkuar me thesin e vetes nëpër rrugët e jetës.
Drejt fundit të rrugës
Po shuhen pak nga pak endjet. Më pak po ndjej e më shumë po kuptoj. Dëshirat po largohen. Syri nuk po e mban më dritën e diellit. Gjaku po fillon të ftohet. Stinët po i ngjajnë njëra tjetrës. Më dendur më vijnë zëra të njohur e më rrallë zëra të rinj. Një nga një miqtë po ikin. Askush s’më ndihmon të mbrohem nga vetmia! Si mund të jetë ndryshe fundi?
Sytë e vesës
Kur të dallosh dritën e sy ve të mi në pikën e vesës, atëherë mund të thuash se e ke njohur shpirtin tim.
Flijimi i qengjave
Një tufë qengjash i kishin mbyllur në një vath të sajuar të mëhallës. Kafshët e gjora blegërinin dhimbshëm dhe vërtiteshin nga një cep në tjetrin. Ato sikur e ndjenin kasaphanën e gjakut që do të ndodhte. Njerëzit përqark e dinin këtë gjë, po në vend që dikush të shqetësohesh e t’i vinte keq, të gjithë gëzoheshin se të nesërmen ishte dita e Pashkëve dhe do të hanin mishin e tyre!
Ftesë për pajtim
Në prag të ndarjes, një çift i egërsuar deri në marrëzi bëhet gati t’i hidhet në grykë njeri-tjetrit. Në mes tyre fëmija i mitur, sypërlotur përpiqet t’i bashkojë. Njërën dorë e ka vënë në supin e të atit, tjetrën në atë të së ëmës. Prindët të verbuar, nuk e shohin këtë gjest të brishtë pajtimi.
Vrasja e kohës
Kohën e vret kur ëndrra kuajsh sheh dhe ëndrra të tjera s’ke. Kur rrëshqet nëpër kohë dhe aritmetikën e saj nuk e njeh. Kur mendja fluturon dhe mendimi fle. Kur fjalën e thua dhe peshën e saj s’e ndjen. Kur di të flasësh dhe nuk di të heshtësh. Kur argëtohesh me jetën dhe jeta argëtohet me ty. Kur të gjitha ditët i njëson dhe asnjë ditë s’është jotja. Kur merr frymë dhe nga fryma jote kënaqesh. Kur rri në gropë dhe malet shan. Kur të tjerët vrapojnë dhe ti luan supet. Kur merr frymë dhe nga fryma jote kënaqesh. Kur të tjerët vrapojnë dhe ti luan supet. Kur fjalët e tua i mbllaçit dhe fjalët e botës i shpërndan. Kur këmbët luan dhe në vend qëndron.
Kohën vret kur vlerën nuk ia di dhe s’di ç’të bësh me të!
Shtylla e qelqtë
Asnjeri nga ata të dy nuk e merrte me mend se lumturia e tyre bashkëshortore s’ishte veçse një shtyllë qelqi. Një shtyllë e bukur, e brishtë, e tejdukshme.
Sa vite ishin dashur që shpirti i tyre i magjepsur ta ngrinte këtë shtyllë?
Dhe ishte çmenduria e një çasti që ra
furishëm mbi të dhe e rrëxoi për tokë. Medet! S’kish mjerim më të madh se copat e qelqit te këmbët e çiftit të çmeritur!
Ndëshkimi i bukurisë
Tërë jetën mjeshtri e kërkoi dhe e krijoi bukurinë. Po një ditë bukuria pakurrfarë mëshire e ndëshkoi burrin delikat e sqimatar duke i vrarë sytë. E megjithatë, mjeshtri i verbuar nuk desh t’ia dinte: vërtitej nëpër shkretëtirën e errësirës dhe ç’nuk bënte të përftonte oazin e bukurisë.
Heshtja e ndryshme
Kur ata dashuroheshin, heshtja e tij, asaj i dukej mençuri! Vonë, me kalimin e viteve shumë vonë, ajo kuptoi se ai heshte, sepse nuk mendonte asgjë.
Ankim i vonuar
O perëndia ime, pse më solle në këtë parajsë të natyrës, tani që trupi im i drobitur mezi i bën ballë tundimeve të shpirtit të përtërirë?
Kalimtar
Nuk mbaj mend sa kohë qëndrova brenda mureve marramendëse të atij pallati mbretëror, të kthyer në muze. Por ku dola prej andej, i magjepsur nga bukuria dhe madhështia, që s’kishin dashur t’ia dijnë për kohën, mendova për të zotin e pallatit dhe fola me vete:
Sa kalimtar është njeriu në këtë botë!
Bukuria
Të thashë, o mik i dashur, mos e nxirr shpesh bukurinë në rrugë. Se atëherë nuk do të të takojë vetëm ty, por të gjithëve.
Ti nuk më dëgjove dhe vërtetë, e humbe një ditë!
Shuarja
Dalëngadalë katundi po shuhet. Më shumë ka shtëpi se njerëz. Më pak ka fëmijë se pleq. Mbi kalldrëme ka mbirë bari. Bri tyre bagëtia livadhis nëpër kopshte. Në mes oxhaqeve të fikur veç ndonjë nxjerr tym. Sipër oborreve të hapur, dritaret rrijnë mbyllur. Poshtë çative të barkuara, muret po shkërmoqen. Kambanat e kishës bien më shumë për të vdekurit se për të gjallët. Në varrezat rrallëkush ndez ndonjë qiri. Tërfili në fushë ka mbetur i pakositur. Qershitë e pjekura i vjel era e detit. Kroi i Shkëmbit rrjedh, ndërsa bucelat e ronitura presin në qilar. Udhës së Madhe ka rënë heshtja. Katundi çdo ditë mpaket e plaket. Është një katund arbëresh që rrënjët i ka në Arbëri dhe kurmin mbështetur në çukën e një kodre të huaj.
Zemërimi i qiellit
Kur zemërohet qielli me lumin, nuk do ta shohë me sy. I dërgon mjegullën, pastaj i zbret furishëm retë dhe ato mbulojnë anekënd rrjedhën.
Lumi humbet një ore, dy deri sa retë vjen një çast lodhen, shkarkohen dhe davariten nëpër qiell.
Atëherë qielli zemërohet më keq. Turfullon, mbledh rishtaz retë, nxihet i tëri, shkreptin nga inati dhe sulet mbi lumë me zjarr. Lëshon nga lartë rrufe dhe bubullon nga të katër anët. Rrufetë bien mbi ujë dhe shuhen sikur të mos ishin. Lumi rrjedh i qetë në shtratin e tij.
Kur qielli qetësohet dhe del dielli, lumi tek ecën drejt detit, sheh lart me sytë e pasqyrta dhe i gëzohet paqësisht hapësirave të pamata të gjithësisë.
Kështu jemi ne të dy
Kështu jemi ne të dy. Unë bregu, ti deti. Ti bregu, unë deti. Të bashkuar s’ia gjejmë fundin njeri tjetrit.
Kështu jemi ne të dy. Unë pritja, ti ardhja. Ti pritja, unë ardhja. Përballë njeri tjetrit për jetë.
Kështu jemi ne të dy. Unë lartësia, ti gjerësia. Unë gjerësia, ti lartësia. Të bashkuar me njeri tjetrin, dashuria jonë pushton botën.
Kënga ime
Mos më qorto pse ngjallem e vdes, vdes e ngjallem duke dëgjuar të njëjtën këngë. Është dashuria ime e heshtur që merr zë nga kënga. Të lutem, dëgjoje!
Në mes natën dhe ditës
Endrrë a zhgjendër është kjo që sodis duke fluturuar sipër oqeanit…Nga një krah gjysma e qiellit e pikëuar nga yjet e natës, në krahun tjetër, qielli i përndritur nga drita e agimit. Poshtë, nata dhe dita përleshen nëpër dallgë dhe unë, qëndroj i magjepsur, në mes dritës dhe errësirës, ndërmjet qiellit dhe oqeanit të dyzuar.
Zgjedhimi i dashurisë
Dashuria në krye flet në mënyrë dëftore. Më pas ajo s’njeh veç mënyrën dëshirore. E harron fare mënyrën urdhërore. Me kohë pastaj lëkundet nga mënyra kushtore dhe një ditë goditet nga mënyra habitore!
Vetëtima e syve
Syt’ e tu vetëtimën në qiell shuajnë. Syt’ e tu vetëtima ndezin brenda meje. Dhe prapë syt’ e tu janë më të bukurit në botë.
Pullat e vjetra të postës
Një herë e një kohë, këto pulla të vjetra poste që i kam nxjerrë nga sirtari i kujtimeve dhe rri e i sodis, kanë çuar e marrë sa e sa gëzime e brenga të jetës sime. Tani janë të pafuqishme të nisin apo të sjellin qoftë dhe një fjalë të vetme. Ah, këto pulla, gjethe të rrëzuara të kohës!
Dua
Sa herë ndodhë që nga toka njeriu në çaste të vështira, i drejton sytë nga qielli. Por më kot. Sepse, kur fluturon me aeroplan dhe nga lartësitë e tij marramendëse vështron poshtë, kupton qartë se sa indiferent është qielli ndaj tokës.
Peizazh qiellor
Poshtë avionit deti i ngrirë i reve. Dallgë të akulluara, të bardha, të përhitura. Një shkretëtirë e pafund. Pa njerëz, pa zogj. Asnjë gjallëri. Asnjë lëvizje. Jeta e mbetur në vend.
Dikur nga një e çarë e reve vijnë gëzueshëm deri lartë pamje të tokës dhe njerëzit mbi re marrin frymë lirisht.
Dua
Vij nga një kohë e qetë, pa trazime. Këtë kohë dua të sjell midis jush. Qetësinë, fjalën e ëmbël, besimin. Këto që po mërgojnë dita ditës dhe që aq shumë i duhen njeriut.
Bukuria e botës
Rri e të shoh ty dhe gjithë bukuria e qiellit dhe e tokës merr fytyrën tënde. Përtej saj, shkretëtirë dhe errësirë.
O heshtje, limani im. Aty ku mendimet përplasen e marrin udhë. Ku kufirin në mes së mirës dhe së keqes shquaj. Ku shtegun e urtësisë gjej. Ku në pasqyrë shoh ditët e netët e mia. Ku me veten time, rri e bindem. Ku kujtimet flenë e zgjohen. Ku moshat japin e marrin me njëra tjetrën. Ku bota hapet e mbyllet brenda meje. Ku një ditë domosdoshmërisht do të bashkohem me ty dhe pjesë’ e jote do të bëhem.
Kostumi lashtë
Mjaftoi që dikush e hapi atë sepete të harruar dhe sytë tanë morën dritë nga ai kostum i lashtë i gruas arbëreshe. Koha prehej e qetë në mes palave të tij, ndërsa mendimet tona lëviznin në sytë e njeri tjetrit.
Sa breza e veshën dhe ç’bukuri njerëzore u ndez dhe u fik brenda tij.
Kur të humba ty
Ti nuk e di dhe s’ke për ta ditur kurrë se kur të humba ty, u shndërrova në pelin. Me atë gjak që më kish mbetur mund të helmohesh gjysma e botës. I pari kisha vdekur unë!
Burri
Xhelati më në fund i lodhur, lëshoi shkopin në mes këmbëve, shau e turfulloi dhe u ulë në stol. I burgosuri, një malësor i moshuar, i qëndronte përkarshi me duar të varura në mur dhe trup të përgjakur. Asnjë rënkim, asnjë fjalë, Xhelati pa dashur ngriti sytë dhe tek ndeshi vështrimin e patrembur të viktimës së tij, u çua vrikthi ta godasë përsëri. Po u zbraps menjëherë, kur dëgjoi:
Më mirë më vrit, he burrë! Burri vritet, po nuk rrihet e nuk shahet…
Pengu
Ishin në kulmin e lumturisë dhe prapë, zemra u rëndonte nga pesha e pengut. Vështroheshin sy më sy, afroheshin e njësoheshin trupërisht, dëgjonin zgjimin gazmor të gjakut dhe pyesnin me gjuhën e heshtjes: “Pse u njohëm kaq vonë? Kujt i takojnë ato vite, kur unë e ti nuk e dinim se ekzistonim në këtë botë? Cilat fjalë kanë mbetur pa u thënë? A nuk nis me ne dashuria në këtë botë? Si do të rrojë shpirti ynë i ndarë në dy trupa?”
Kështu pyesnin të dashuruarit çast të përhumbur pas njeri tjetrit, pa e ditur se mund të vinte një ditë të fshiheshin të gjitha këto nga kujtesa!
Fantazi vjeshte
Në mes të pyllit vijat e ujit të burimeve kanë sajuar një liqen të vogël. Sipër tij, vjeshta ka skuqur gjethet e panjave. Një fllad që vjen papritur i shkëput ato nga degët dhe gjethet e kuqe bien herë pas here mbi rrafshinën e ujit kristal. Dalëngadalë ndizet një zjarr i heshtur vjeshtak që regëtin në mugëtirën e pyllit. Syt’ e mi trallisen pas fantazisë së papërsëritshme të natyrës.
Bari i harresës
Kalova një ditë andej nga shëtisnim unë e tij një herë e një kohë. Vendet tona i kish mbuluar bari. Bari i harresës. Një lopë kulloste dhe më shikonte më sy të çuditur.
E pakthyeshmja
Ah, ai çast kur ndjen përqethjen e dashurisë së parë! Çast që vjen një herë e s’kthehet më kurrë dhe sikur jetën ta falësh.
Emri yt
Dikush këtu në vend të huaj, aq larg teje, thirri emrin tënd. Brenda meje u zgjua harpa e kujtimeve dhe unë harrova ku gjendesha.
Vetmia e përjetshme
Avioni fluturon krenar sipër maleve. Nga një kënd i tij, unë sodis vargun e lartësive. Sytë më mbeten te maja e majave. Është një shkrep i thinjur, që varet në hapësirë. Aty pushon vetmia e përjetshme, të cilën veç njeriut askush nuk arrin ta pushtojë.
Porta e jetës
Kur kapërxeva së pari portën e jetës, s’dija gjë tjetër veçse të vrapoja përpara i gëzuar. Jetoja fëmininë time.
Kur zura të rrëxohesha dhe më gënjente mendja se një ditë mund të kthehesha te pragu nga isha nisur. Jetoja rininë time.
Kur më ne fund kuptova se porta tanimë ishte mbyllur përgjithmonë. Nisi burrëria ime.
Rrënimi i kohës
Oh, sa e pashpirt u tregua koha me ty, o bukuri e rinise sime! Si ta rrënoi ashtu fytyrën! Si ta meku dritën diellore të syve? Si t’i fishku konxhet e buzëve? Si ta shtrembëroi vijën e jetës mbi balle? Ç’është ajo ngricë që thau hiret e tua? Ti bukuri njëherë aq’ e lulëzuar, tani kopsht i rrënuar e i braktisur!
Absurdi
Tërë jetën atë e dogji dëshira që të bashkonte trupin e tij me trupin e saj dhe me që nuk e arriti dot, një ditë u ngushëllua duke i qëndruar në krah. Atëherë, pa që hijet e tyre u takuan dhe u bënë një.
Gruaja e bukur
Gruaja e bukur në shtëpi është një rrezik i fshehur.
Gruaja e bukur jashtë shtëpisë është një stoli e rrezikuar.
Mos…
Mos eja! Nuk të përqafoj dot me kurriz. Mos…
Ditët e harrimit
Zërin tënd e mbylla në një guackë deti për ta dëgjuar në ditët e harrimit.
E kaluara
Shkoi një politikan i pasur te plaku i urtë dhe e pyeti:
Dua të ndryshoj të kaluarën time. Jam gati ta paguaj me çdo çmim sado i lartë qoftë?
Dëgjo këtu – i tha plaku i urtë – nuk ka njeri aq të pasur në botë sa të blejë të kaluarën e tij!
Sytë e foshnjës
Foshnja e sapo zgjuar nga gjumi hapi sytë dhe më shikonte gjithë gazmend. Në bebëzat e saj lulet ndërronin ngjyrë or’ e çast.
Poetët
Ah, ju poetët që lindni dhe rriteni në djepin e dashurisë e të dhimbjes njerëzore, sa e varfër do të ishte bota për ju! ,
Ah, ju poetët, që shihni aq larg e ndjenë aqë thellë, sa e cekët do të ishte jeta pa ju!
Ah, ju poetët që këndoni kur heshtin e heshtni kur këndojnë, sa e shkretë do të ishte jeta pa ju!
Ah, ju poetët, që gëzimin me trishtimin bashkoni, sa magji ka bota me ju!
Çast
Kur agon dhe toka e përgjumur nis e zgjohet dalëngadalë, ngado që të vështrosh, ajo i ngjan një foshnje që sapo fillon të hapë sytë. Përpara kësaj pamjeje, njeriu ndjen madhështinë dhe vogëlsinë e tij!
Heshtja
Heshtja është zëri i natyrës. Zëri i tokës dhe i qiellit. Zëri i fushave dhe i maleve, i drurëve dhe i luleve. Zëti i thellësisë dhe i vetmisë.
Lum ai, që arrin ta kuptojë dhe të komunikojë me të!
Çlirimi i vetvetes
Të gjithë jemi të burgosurit e vetvetes dhe varet prej nesh sa jemi në gjendje të çlirohemi.
Të çlirohemi nga thonjt’ e egoizmit. Nga dalldia e pasioneve të çlirohemi. Të çlirohemi nga kurthet e dyshimeve. Nga gjarpërinjtë’ e zilisë të çlirohemi. Të çlirohemi nga tundimet e lakmisë. Nga marrëzitë e madhështisë të çlirohemi. Të çlirohemi nga makthi i kotësisë. Nga skllavëria e vetvetes të çlirohemi.
Kthimi
Ashtu si ujku kërkon të kthehet në guvën e tij. Dhe gjarpri nën gur. Dhe milingona nën dhe. Dhe zogu në fole. Kështu dhe njeriu. Kështu dhe unë tek toka-mëmë do të kthehem një ditë!
Është koha
Ç’mund të bësh, kur vjen ajo ditë, që dielli i jetës nis të perëndojë, vaken e shkurtohen rrezet dhe pas tyre bien hijet e para të muzgut!
Është koha tamam për të ikur, sa pa ta mbuluar shpirtin hijet. Është koha për t’i hapur rrugën të tjerëve.
Lulja e agavites
Në shkretëtirën e Kolorados, në brigjet e thepisura të kanonit të madh rritet agavita. Kjo lule tepër e rrallë, që mbin vetëm këtu, me rrënjë në të çarat e shkëmbinjve të thatë, vështron përherë nga dielli dhe mbahet gjallë me pikat e vesës që lëshon nata e freskët e shkretëtirës. Nëpër degët e gurëzuara të agavitës, njëherë në njëzetepesë vjet çel një lule. Lule krejt’ i veçantë, që me qëndresën e saj, ka bërë të lindë legjenda që thotë se vetëm njeriu që ka durimin fisnik të pres sa të çel agavita, arrin të jetë i vërtetë me veten dhe me të tjerët!
O këngë e largët
O këngë e largët që vjen me krahët e ëndrrës, këtu tek jam tani, fjalët nuk t’i kuptoj shpirtin e munduar ta ndjej. Malli yt zgjon mallin tim dhe vetja më gjen prehje…
Të besova
Të besova aqë shumë, sa të mbajta nën gjuhë.
Dhe ishe ti pastaj që më kafshove si gjarpri.
Bletët magjistare
Oh, sa ngazëllehesha njëherë një kohë kur isha i vogël dhe shkoja te gjyshi në fshat. I kam para syve dhe tani ato mëngjese plot dritë kur i lëshonin bletët për të kullotur. Ishte pranverë dhe ato përhapeshin pemishteve dhe lëndinave të bleruara përqark. Unë me shokë rendnim të gëzuar pas tyre. Ato fluturonin sa andej këndej duke qëndruar lule më lule dhe qëmtonin e mblidhnin, herë nektarin me thimthin e vogël, herë polenën me këmbëzat e prarura. Këto fluturime gazmore vazhdonin gjithë ditën dhe ne s’kishim kohë t’i ndiqnim, veç mbaj mend që kujtoheshim buzëmbrëmjes, kur i shikonim tek ktheheshin, veç e veç apo trumba-trumba për në zgjojt’ e tyre prapa shtëpisë së gjyshit. Unë i sodisja dhe, më shumë sesa argëtohesha, habitesha me këto qenie të vockla, që pasi takoheshin me lulet, lëshonin mjaltë, gjënë më të ëmbël ne botë. Ndërkaq, më mundonte pyetja përse gjithë ato aroma lulesh të derdheshin e të mbylleshin në kafazin e ngushtë të zgjojeve? Përgjigjen e kësaj pyetje as gjyshi nuk dinte të ma jepte.
Zëri vetes
Në çastin kur arrij t’i këpus krejt lidhjet me botën dhe kridhem i tëri brenda vetes më bëhet se dëgjoj një zë. Një zë të paartikuluar. Një zë që më shumë se sa fjalë është tingull. Më shumë sesa tingull është ritëm nanuritës. Më shumë sesa ritëm është jehonë që vjen nga larg. Më shumë sesa jehonë është një gjendje shpirt- ndjellëse. Jam unë, në mes ëndrrës dhe zhgjëndrës, i kapërthyer nga ndjesi dhe dëshira, që më përshpërisin vagëllimthi atë çka fjala s’ma thotë dot!
Sytë e pasqyrës
Thonë se në krye fare, Netedy.com ishte aq’e ndjeshme sa nuk e duronte bukurinë e madhe dhe kërcej menjëherë.
Thonë se në krye fare, Netedy.com ishte aq’e ndjeshme sa s’duronte shëmtin’e madhe e drita e saj fikej menjëherë.
Thonë pastaj se pasqyrës një ditë iu sos durimi dhe atëherë ngriu përgjithmonë. Prej asaj dite s’ka në botë sy më të ftohtë dhe më indiferent se sa Netedy.com!
Zëri i përjetësisë
Heshtja është zëri i përjetësisë. Vetëm kur hesht, njeriu bëhet pjesë e saj.
Heshtja është zëri i përjetësisë. Vetëm kur hesht, njeriu dëgjon zërin e saj.
Heshtja është zëri i përjetësisë. Vetëm kur hesht, njeriu flet me zërin e saj.
Heshtja është zëri i përjetësisë. Vetëm kur hesht, njeriu përcjell urtësinë e saj.
Heshtja është zëri i përjetësisë. Vetëm kur hesht njeriu ndjen pushtetin e saj!
Ç’ta bëj?
Ç’ta bëj gëzimin që ndjej, kur nuk e ndaj dot me ty?
Ç’ta bëj bukurinë që sodis, kur nuk ta tregoj dot ty?
Ç’ta bëj ëndrrën që shoh, kur nuk të takon ty?
Ç’ta bëj dëshirën që më vlon, kur ajo nuk të ndez ty?
Ç’ta bëj këngën që dëgjoj, kur ajo nuk të prek ty?
Ç’ta bëj mallin që më zë, kur nuk ta çoj dot ty?
Ç’ta bëj zemrën që më rreh, kur nuk arrin dot tek ty?
Pohim
Një dashuri e madhe, lyp një shpirt të madh.
Një dashuri e pastër, lyp një zemër të pastër.
Një dashuri e fortë, lyp një njeri të fortë. Atëherë s’ka faj dashuria, kur ne nuk jemi të denjë për të!
Lutje tjetër
O dashuri, çliroma shpirtin nga hija e djallëzive, pastroma zemrën nga frika dhe dyshimi, shpëtomë nga vetja që kërkon të të gllabërojë ty, mbushe qenien time me dritën tënde qiellore! Më ndihmo të vij tek ty ashtu siç erdha në këtë botë, i virgjër!
Në mes asaj dhe atij i njëjti qiri i ndezur mbi tavolinë..
Dikur drita e syve të tyre i jepte dritë qiririt.
Tani drita e qiririt u jep dritë syve të tyre.
Si thua?
Si thua, a nuk do të kish qenë më mirë, të kish mbetur aty ku nisi? Të kish mbetur te zemra, pa kapërcyer kufijtë e saj. Te vështrimet magjepse, te fjalët zëdridhur, te largësia dhe fshehtësia. Të kish mbetur te ëndrra se po të fitonim njeri tjetrin, do të fitonim botën? Si thua?
Peizazh kodrinor
Ullinjë tendëargjendë, fiqë krahthatë, ftojë degëlulëzuar, shelgje floklëshuar dhe në mes tyre, një lofatë që ndez pllajën me prushin e luleve të saj.
Malet e pleqërisë
A thua vërtetë mik i dashur, se një plak në mes një grupi të rinjsh e shëmton rininë?
Në qoftë se është kështu, atëherë e kanë mirë pleqtë në disa tribu të Afrikës të cilët shkojnë vetë dhe e mbyllin jetën në disa male, që i thërrasin malet e pleqërisë!
Loti i jetës
Ç’është ai lot, që bën aq vjet rrugë për të rrëshqitur vetëm në një çast nga sytë? Nga ç’burim i qenues njerëzore del, për t’u shfaqur njëherë e për të mos u përsëritur më kurrë?
Syfishekzjarre
Kam frikë nga ata sy që lëshojnë fishekzjarrë. Sy që të joshin, të ngazëllejnë. Sy që shkrepëtijnë dhe pastaj i mbyt errësira.
Njeriu pa ëndrra
Ai nuk arriti asnjëherë të kishte ëndrrat e veta. Të gjitha i kishte të huazuara. I dëgjonte nga të tjerët, ua merrte tinzisht, i bënte për vete dhe i shpallte si të tijat.
“Kështu ishte ai, njeri pa ëndrra të vërteta, i ngarkuar me thesin e vetes nëpër rrugët e jetës.
Drejt fundit të rrugës
Po shuhen pak nga pak endjet. Më pak po ndjej e më shumë po kuptoj. Dëshirat po largohen. Syri nuk po e mban më dritën e diellit. Gjaku po fillon të ftohet. Stinët po i ngjajnë njëra tjetrës. Më dendur më vijnë zëra të njohur e më rrallë zëra të rinj. Një nga një miqtë po ikin. Askush s’më ndihmon të mbrohem nga vetmia! Si mund të jetë ndryshe fundi?
Sytë e vesës
Kur të dallosh dritën e sy ve të mi në pikën e vesës, atëherë mund të thuash se e ke njohur shpirtin tim.
Flijimi i qengjave
Një tufë qengjash i kishin mbyllur në një vath të sajuar të mëhallës. Kafshët e gjora blegërinin dhimbshëm dhe vërtiteshin nga një cep në tjetrin. Ato sikur e ndjenin kasaphanën e gjakut që do të ndodhte. Njerëzit përqark e dinin këtë gjë, po në vend që dikush të shqetësohesh e t’i vinte keq, të gjithë gëzoheshin se të nesërmen ishte dita e Pashkëve dhe do të hanin mishin e tyre!
Ftesë për pajtim
Në prag të ndarjes, një çift i egërsuar deri në marrëzi bëhet gati t’i hidhet në grykë njeri-tjetrit. Në mes tyre fëmija i mitur, sypërlotur përpiqet t’i bashkojë. Njërën dorë e ka vënë në supin e të atit, tjetrën në atë të së ëmës. Prindët të verbuar, nuk e shohin këtë gjest të brishtë pajtimi.
Vrasja e kohës
Kohën e vret kur ëndrra kuajsh sheh dhe ëndrra të tjera s’ke. Kur rrëshqet nëpër kohë dhe aritmetikën e saj nuk e njeh. Kur mendja fluturon dhe mendimi fle. Kur fjalën e thua dhe peshën e saj s’e ndjen. Kur di të flasësh dhe nuk di të heshtësh. Kur argëtohesh me jetën dhe jeta argëtohet me ty. Kur të gjitha ditët i njëson dhe asnjë ditë s’është jotja. Kur merr frymë dhe nga fryma jote kënaqesh. Kur rri në gropë dhe malet shan. Kur të tjerët vrapojnë dhe ti luan supet. Kur merr frymë dhe nga fryma jote kënaqesh. Kur të tjerët vrapojnë dhe ti luan supet. Kur fjalët e tua i mbllaçit dhe fjalët e botës i shpërndan. Kur këmbët luan dhe në vend qëndron.
Kohën vret kur vlerën nuk ia di dhe s’di ç’të bësh me të!
Shtylla e qelqtë
Asnjeri nga ata të dy nuk e merrte me mend se lumturia e tyre bashkëshortore s’ishte veçse një shtyllë qelqi. Një shtyllë e bukur, e brishtë, e tejdukshme.
Sa vite ishin dashur që shpirti i tyre i magjepsur ta ngrinte këtë shtyllë?
Dhe ishte çmenduria e një çasti që ra
furishëm mbi të dhe e rrëxoi për tokë. Medet! S’kish mjerim më të madh se copat e qelqit te këmbët e çiftit të çmeritur!
Ndëshkimi i bukurisë
Tërë jetën mjeshtri e kërkoi dhe e krijoi bukurinë. Po një ditë bukuria pakurrfarë mëshire e ndëshkoi burrin delikat e sqimatar duke i vrarë sytë. E megjithatë, mjeshtri i verbuar nuk desh t’ia dinte: vërtitej nëpër shkretëtirën e errësirës dhe ç’nuk bënte të përftonte oazin e bukurisë.
Heshtja e ndryshme
Kur ata dashuroheshin, heshtja e tij, asaj i dukej mençuri! Vonë, me kalimin e viteve shumë vonë, ajo kuptoi se ai heshte, sepse nuk mendonte asgjë.
Ankim i vonuar
O perëndia ime, pse më solle në këtë parajsë të natyrës, tani që trupi im i drobitur mezi i bën ballë tundimeve të shpirtit të përtërirë?
Kalimtar
Nuk mbaj mend sa kohë qëndrova brenda mureve marramendëse të atij pallati mbretëror, të kthyer në muze. Por ku dola prej andej, i magjepsur nga bukuria dhe madhështia, që s’kishin dashur t’ia dijnë për kohën, mendova për të zotin e pallatit dhe fola me vete:
Sa kalimtar është njeriu në këtë botë!
Bukuria
Të thashë, o mik i dashur, mos e nxirr shpesh bukurinë në rrugë. Se atëherë nuk do të të takojë vetëm ty, por të gjithëve.
Ti nuk më dëgjove dhe vërtetë, e humbe një ditë!
Shuarja
Dalëngadalë katundi po shuhet. Më shumë ka shtëpi se njerëz. Më pak ka fëmijë se pleq. Mbi kalldrëme ka mbirë bari. Bri tyre bagëtia livadhis nëpër kopshte. Në mes oxhaqeve të fikur veç ndonjë nxjerr tym. Sipër oborreve të hapur, dritaret rrijnë mbyllur. Poshtë çative të barkuara, muret po shkërmoqen. Kambanat e kishës bien më shumë për të vdekurit se për të gjallët. Në varrezat rrallëkush ndez ndonjë qiri. Tërfili në fushë ka mbetur i pakositur. Qershitë e pjekura i vjel era e detit. Kroi i Shkëmbit rrjedh, ndërsa bucelat e ronitura presin në qilar. Udhës së Madhe ka rënë heshtja. Katundi çdo ditë mpaket e plaket. Është një katund arbëresh që rrënjët i ka në Arbëri dhe kurmin mbështetur në çukën e një kodre të huaj.
Zemërimi i qiellit
Kur zemërohet qielli me lumin, nuk do ta shohë me sy. I dërgon mjegullën, pastaj i zbret furishëm retë dhe ato mbulojnë anekënd rrjedhën.
Lumi humbet një ore, dy deri sa retë vjen një çast lodhen, shkarkohen dhe davariten nëpër qiell.
Atëherë qielli zemërohet më keq. Turfullon, mbledh rishtaz retë, nxihet i tëri, shkreptin nga inati dhe sulet mbi lumë me zjarr. Lëshon nga lartë rrufe dhe bubullon nga të katër anët. Rrufetë bien mbi ujë dhe shuhen sikur të mos ishin. Lumi rrjedh i qetë në shtratin e tij.
Kur qielli qetësohet dhe del dielli, lumi tek ecën drejt detit, sheh lart me sytë e pasqyrta dhe i gëzohet paqësisht hapësirave të pamata të gjithësisë.
Kështu jemi ne të dy
Kështu jemi ne të dy. Unë bregu, ti deti. Ti bregu, unë deti. Të bashkuar s’ia gjejmë fundin njeri tjetrit.
Kështu jemi ne të dy. Unë pritja, ti ardhja. Ti pritja, unë ardhja. Përballë njeri tjetrit për jetë.
Kështu jemi ne të dy. Unë lartësia, ti gjerësia. Unë gjerësia, ti lartësia. Të bashkuar me njeri tjetrin, dashuria jonë pushton botën.
Kënga ime
Mos më qorto pse ngjallem e vdes, vdes e ngjallem duke dëgjuar të njëjtën këngë. Është dashuria ime e heshtur që merr zë nga kënga. Të lutem, dëgjoje!
Në mes natën dhe ditës
Endrrë a zhgjendër është kjo që sodis duke fluturuar sipër oqeanit…Nga një krah gjysma e qiellit e pikëuar nga yjet e natës, në krahun tjetër, qielli i përndritur nga drita e agimit. Poshtë, nata dhe dita përleshen nëpër dallgë dhe unë, qëndroj i magjepsur, në mes dritës dhe errësirës, ndërmjet qiellit dhe oqeanit të dyzuar.
Zgjedhimi i dashurisë
Dashuria në krye flet në mënyrë dëftore. Më pas ajo s’njeh veç mënyrën dëshirore. E harron fare mënyrën urdhërore. Me kohë pastaj lëkundet nga mënyra kushtore dhe një ditë goditet nga mënyra habitore!
Vetëtima e syve
Syt’ e tu vetëtimën në qiell shuajnë. Syt’ e tu vetëtima ndezin brenda meje. Dhe prapë syt’ e tu janë më të bukurit në botë.
Pullat e vjetra të postës
Një herë e një kohë, këto pulla të vjetra poste që i kam nxjerrë nga sirtari i kujtimeve dhe rri e i sodis, kanë çuar e marrë sa e sa gëzime e brenga të jetës sime. Tani janë të pafuqishme të nisin apo të sjellin qoftë dhe një fjalë të vetme. Ah, këto pulla, gjethe të rrëzuara të kohës!
Dua
Sa herë ndodhë që nga toka njeriu në çaste të vështira, i drejton sytë nga qielli. Por më kot. Sepse, kur fluturon me aeroplan dhe nga lartësitë e tij marramendëse vështron poshtë, kupton qartë se sa indiferent është qielli ndaj tokës.
Peizazh qiellor
Poshtë avionit deti i ngrirë i reve. Dallgë të akulluara, të bardha, të përhitura. Një shkretëtirë e pafund. Pa njerëz, pa zogj. Asnjë gjallëri. Asnjë lëvizje. Jeta e mbetur në vend.
Dikur nga një e çarë e reve vijnë gëzueshëm deri lartë pamje të tokës dhe njerëzit mbi re marrin frymë lirisht.
Dua
Vij nga një kohë e qetë, pa trazime. Këtë kohë dua të sjell midis jush. Qetësinë, fjalën e ëmbël, besimin. Këto që po mërgojnë dita ditës dhe që aq shumë i duhen njeriut.
Bukuria e botës
Rri e të shoh ty dhe gjithë bukuria e qiellit dhe e tokës merr fytyrën tënde. Përtej saj, shkretëtirë dhe errësirë.
O heshtje, limani im. Aty ku mendimet përplasen e marrin udhë. Ku kufirin në mes së mirës dhe së keqes shquaj. Ku shtegun e urtësisë gjej. Ku në pasqyrë shoh ditët e netët e mia. Ku me veten time, rri e bindem. Ku kujtimet flenë e zgjohen. Ku moshat japin e marrin me njëra tjetrën. Ku bota hapet e mbyllet brenda meje. Ku një ditë domosdoshmërisht do të bashkohem me ty dhe pjesë’ e jote do të bëhem.
Kostumi lashtë
Mjaftoi që dikush e hapi atë sepete të harruar dhe sytë tanë morën dritë nga ai kostum i lashtë i gruas arbëreshe. Koha prehej e qetë në mes palave të tij, ndërsa mendimet tona lëviznin në sytë e njeri tjetrit.
Sa breza e veshën dhe ç’bukuri njerëzore u ndez dhe u fik brenda tij.
Kur të humba ty
Ti nuk e di dhe s’ke për ta ditur kurrë se kur të humba ty, u shndërrova në pelin. Me atë gjak që më kish mbetur mund të helmohesh gjysma e botës. I pari kisha vdekur unë!
Burri
Xhelati më në fund i lodhur, lëshoi shkopin në mes këmbëve, shau e turfulloi dhe u ulë në stol. I burgosuri, një malësor i moshuar, i qëndronte përkarshi me duar të varura në mur dhe trup të përgjakur. Asnjë rënkim, asnjë fjalë, Xhelati pa dashur ngriti sytë dhe tek ndeshi vështrimin e patrembur të viktimës së tij, u çua vrikthi ta godasë përsëri. Po u zbraps menjëherë, kur dëgjoi:
Më mirë më vrit, he burrë! Burri vritet, po nuk rrihet e nuk shahet…
Pengu
Ishin në kulmin e lumturisë dhe prapë, zemra u rëndonte nga pesha e pengut. Vështroheshin sy më sy, afroheshin e njësoheshin trupërisht, dëgjonin zgjimin gazmor të gjakut dhe pyesnin me gjuhën e heshtjes: “Pse u njohëm kaq vonë? Kujt i takojnë ato vite, kur unë e ti nuk e dinim se ekzistonim në këtë botë? Cilat fjalë kanë mbetur pa u thënë? A nuk nis me ne dashuria në këtë botë? Si do të rrojë shpirti ynë i ndarë në dy trupa?”
Kështu pyesnin të dashuruarit çast të përhumbur pas njeri tjetrit, pa e ditur se mund të vinte një ditë të fshiheshin të gjitha këto nga kujtesa!
Fantazi vjeshte
Në mes të pyllit vijat e ujit të burimeve kanë sajuar një liqen të vogël. Sipër tij, vjeshta ka skuqur gjethet e panjave. Një fllad që vjen papritur i shkëput ato nga degët dhe gjethet e kuqe bien herë pas here mbi rrafshinën e ujit kristal. Dalëngadalë ndizet një zjarr i heshtur vjeshtak që regëtin në mugëtirën e pyllit. Syt’ e mi trallisen pas fantazisë së papërsëritshme të natyrës.
Bari i harresës
Kalova një ditë andej nga shëtisnim unë e tij një herë e një kohë. Vendet tona i kish mbuluar bari. Bari i harresës. Një lopë kulloste dhe më shikonte më sy të çuditur.
E pakthyeshmja
Ah, ai çast kur ndjen përqethjen e dashurisë së parë! Çast që vjen një herë e s’kthehet më kurrë dhe sikur jetën ta falësh.
Emri yt
Dikush këtu në vend të huaj, aq larg teje, thirri emrin tënd. Brenda meje u zgjua harpa e kujtimeve dhe unë harrova ku gjendesha.
Vetmia e përjetshme
Avioni fluturon krenar sipër maleve. Nga një kënd i tij, unë sodis vargun e lartësive. Sytë më mbeten te maja e majave. Është një shkrep i thinjur, që varet në hapësirë. Aty pushon vetmia e përjetshme, të cilën veç njeriut askush nuk arrin ta pushtojë.
Porta e jetës
Kur kapërxeva së pari portën e jetës, s’dija gjë tjetër veçse të vrapoja përpara i gëzuar. Jetoja fëmininë time.
Kur zura të rrëxohesha dhe më gënjente mendja se një ditë mund të kthehesha te pragu nga isha nisur. Jetoja rininë time.
Kur më ne fund kuptova se porta tanimë ishte mbyllur përgjithmonë. Nisi burrëria ime.
Rrënimi i kohës
Oh, sa e pashpirt u tregua koha me ty, o bukuri e rinise sime! Si ta rrënoi ashtu fytyrën! Si ta meku dritën diellore të syve? Si t’i fishku konxhet e buzëve? Si ta shtrembëroi vijën e jetës mbi balle? Ç’është ajo ngricë që thau hiret e tua? Ti bukuri njëherë aq’ e lulëzuar, tani kopsht i rrënuar e i braktisur!
Absurdi
Tërë jetën atë e dogji dëshira që të bashkonte trupin e tij me trupin e saj dhe me që nuk e arriti dot, një ditë u ngushëllua duke i qëndruar në krah. Atëherë, pa që hijet e tyre u takuan dhe u bënë një.
Gruaja e bukur
Gruaja e bukur në shtëpi është një rrezik i fshehur.
Gruaja e bukur jashtë shtëpisë është një stoli e rrezikuar.
Mos…
Mos eja! Nuk të përqafoj dot me kurriz. Mos…
Ditët e harrimit
Zërin tënd e mbylla në një guackë deti për ta dëgjuar në ditët e harrimit.
E kaluara
Shkoi një politikan i pasur te plaku i urtë dhe e pyeti:
Dua të ndryshoj të kaluarën time. Jam gati ta paguaj me çdo çmim sado i lartë qoftë?
Dëgjo këtu – i tha plaku i urtë – nuk ka njeri aq të pasur në botë sa të blejë të kaluarën e tij!
Sytë e foshnjës
Foshnja e sapo zgjuar nga gjumi hapi sytë dhe më shikonte gjithë gazmend. Në bebëzat e saj lulet ndërronin ngjyrë or’ e çast.
