Dashuri, është një ndër fjalët më të përdorura nga të gjitha moshat dhe nga të gjitha kategoritë e njerëzve: i vogël apo i madh, i ri apo i moshuar, i pasur apo i varfër, intelektual apo i pashkolluar.
Kjo do të thotë se është një forcë dhe një virtyt, pa të cilin nuk mund të jetohet e nuk i mohohet askujt.
Nevoja për dashuri, është ashtu sikur nevoja për uri, etje për kripëra apo vitamina.
Ashtu sikurse njeriu nuk mund të jetojë e nuk mund të zhvillohet pa ushqim, ashtu ndodh edhe në aspektin e brendshëm që njeriu nuk mund të jetojë e të zhvillohet shpirtërisht pa dashuri.
Pa dashuri, njeriu nuk mund të jetë i pasur, i shëndetshëm, i shquar etj, sepse ai nuk di asgjë për vlerat e brendshme.
Dashuria, është fuqia më e madhe shëruese në jetë.
Ata që e lënë t’u ikë mbeten të zbrazët, sepse dashuria nuk është një fenomen, mbi të cilin duhet të reflektojmë, por një nevojë e një realitet që kërkohet të jetohet.
Mos të harrojmë çdo moshë ka nevojë për dashuri.
Nuk u takon vetëm dy të rinjve apo dy të dashuruarve, por secilit individ.
Dashuria nuk duhet t’i mohohet askujt, sepse secili njeri e ndjen nevojën për të qenë i dashur dhe që të dojë.
E njeriu që do, është ai/ajo njeri që di ta dojë vetveten dhe është në gjendje të dojë edhe të tjerët…
Në vijim, është një skicë shumë e bukur për Dashurinë si “mbretëresha” e emocioneve.
Eshtë një “fabul” e sjellë thjesht, por mjeshtërisht bukur dhe plot emocione, ku tregohet se “vetëm Koha është e zonja të kuptojë, sa rëndësi ka Dashuria në jetë!”.
…Na ishte njëherë një ishull, ku jetonin të gjitha ndjenjat dhe vlerat e njerëzve:
Gëzimi, Krenaria, Arroganca, Zymtësia, Dituria, Pasuria, e mes tyre, edhe Dashuria.
Një ditë, iu bë e ditur ndjenjave se ishulli do të shpërngulej…
Atëherë ato të gjitha përgatitën varkat e tyre dhe u nisën.
Vetëm Dashuria donte të priste deri në çastin e fundit.
Kur ishulli përfundoi së shpërnguluri, Dashuria vendosi të kërkojë ndihmë.
Pasuria kaloi pranë Dashurisë me një barkë tejet luksoze.
Dhe Dashuria i tha:
– “Pasuri, a më merr me vete?”
– “Nuk mundem, ka shumë ar e argjend në varkën time dhe nuk ka vend për ty”, – iu përgjigj.
Dashuria atëherë vendosi t’i kërkojë Krenarisë, që po kalonte pranë mbi një anije të mrekullueshme:
– “Krenari, të lutem, më merr me vete?”.
– “Nuk të ndihmoj dot, Dashuri”, u përgjigj Krenaria, – “Këtu është gjithçka e përkryer, mund të ma dëmtosh varkën time”.
Dashuria vendosi t’i kërkojë ndihmë Arrogancës, që kalonte gjithashtu para saj me një varkë të mrekullueshme.
– “Të lutem, ndihmomë”, tha Dashuria.
– “Dashuri, nuk të ndihmoj dot, je e lagur dhe kam frikë se do të më prishësh varkën e bukur”, iu përgjigj Arroganca.
Atëherë Dashuria, i kërkoi Zymtësisë që kalonte pranë saj:
– “Zymtësi, të lutem, lermë të vij me ty”.
– “Oh Dashuri,” iu përgjigj Zymtësia, – “Jam kaq e trishtë dhe kam nevojë të rri vetëm”.
Edhe Gëzimi kaloi përbri Dashurisë, por ishte shumë i kënaqur “në hesap” të vet dhe nuk dëgjonte se dikush po e thërriste.
Papritur, e pakujtuar një zë tha:
– “Eja, Dashuri, të marr unë me vete…”.
Ishte një plakë ajo që fliste.
Dashuria u ndje pa masë mirënjohëse, saqë harroi ta pyeste plakën si e kishte emrin.
Kur arritën në breg, plaka shkoi në punë të vet.
Dashurisë i ra ndërmend se duhej pyetur Dituria:
“Dituri, a mund të më thuash, kush më ka ndihmuar?“.
“Ka qenë Koha”, tha Dituria.
“Koha?”, – pyeti Dashuria. – “Pse vallë më ka ndihmuar Koha?”.
Dituria, plot mençuri, iu përgjigj:
“Sepse vetëm Koha është e zonja të kuptojë sa rëndësi ka Dashuria në jetë!”.
Gëzimi, Krenaria, Arroganca, Zymtësia, Dituria, Pasuria, e mes tyre, edhe Dashuria.
Një ditë, iu bë e ditur ndjenjave se ishulli do të shpërngulej…
Atëherë ato të gjitha përgatitën varkat e tyre dhe u nisën.
Vetëm Dashuria donte të priste deri në çastin e fundit.
Kur ishulli përfundoi së shpërnguluri, Dashuria vendosi të kërkojë ndihmë.
Pasuria kaloi pranë Dashurisë me një barkë tejet luksoze.
Dhe Dashuria i tha:
– “Pasuri, a më merr me vete?”
– “Nuk mundem, ka shumë ar e argjend në varkën time dhe nuk ka vend për ty”, – iu përgjigj.
Dashuria atëherë vendosi t’i kërkojë Krenarisë, që po kalonte pranë mbi një anije të mrekullueshme:
– “Krenari, të lutem, më merr me vete?”.
– “Nuk të ndihmoj dot, Dashuri”, u përgjigj Krenaria, – “Këtu është gjithçka e përkryer, mund të ma dëmtosh varkën time”.
Dashuria vendosi t’i kërkojë ndihmë Arrogancës, që kalonte gjithashtu para saj me një varkë të mrekullueshme.
– “Të lutem, ndihmomë”, tha Dashuria.
– “Dashuri, nuk të ndihmoj dot, je e lagur dhe kam frikë se do të më prishësh varkën e bukur”, iu përgjigj Arroganca.
Atëherë Dashuria, i kërkoi Zymtësisë që kalonte pranë saj:
– “Zymtësi, të lutem, lermë të vij me ty”.
– “Oh Dashuri,” iu përgjigj Zymtësia, – “Jam kaq e trishtë dhe kam nevojë të rri vetëm”.
Edhe Gëzimi kaloi përbri Dashurisë, por ishte shumë i kënaqur “në hesap” të vet dhe nuk dëgjonte se dikush po e thërriste.
Papritur, e pakujtuar një zë tha:
– “Eja, Dashuri, të marr unë me vete…”.
Ishte një plakë ajo që fliste.
Dashuria u ndje pa masë mirënjohëse, saqë harroi ta pyeste plakën si e kishte emrin.
Kur arritën në breg, plaka shkoi në punë të vet.
Dashurisë i ra ndërmend se duhej pyetur Dituria:
“Dituri, a mund të më thuash, kush më ka ndihmuar?“.
“Ka qenë Koha”, tha Dituria.
“Koha?”, – pyeti Dashuria. – “Pse vallë më ka ndihmuar Koha?”.
Dituria, plot mençuri, iu përgjigj:
“Sepse vetëm Koha është e zonja të kuptojë sa rëndësi ka Dashuria në jetë!”.
