-Pjesa 1
Brengë shpirti..
Lexim të këndshëm?
•Zgjohuni vajza është ora për ushqim..
U dëgjua ai zëri i zonjës Flutura,i cili ishte kthyer si një alarm mëngjesi për neve.
Hapa sytë për të filluar sërish 1 ditë të lodhshme dhe pa êndrra për jetën.
Ajo bardhësia e dhomës,krevatët që ishin të vendosur rresht njëri pas tjetrit ta shtonin akoma më shumë pikëllimin.
Edhe pse atje ndodheshim shum vajza,dhe nuk kishte minut që zërat tanë të mos gumëzhinin vetmia në sytë tanë vërehej lehtshëm.
Ajo salla e ngrënies nuk të jepte atë ngrohtësinë familjare,nuk mund të kërkoje 1 ushqim të caktuar që ty të pëlqente pasi askujt nuk i interesonte kjo pjesë,ishe e detyruar të konsumoje çfarëdo të prurnin në tavolinë.
Edhe kur ndodhte kjo gjë qëndroja edhe pa ngrënë,e gjith natën pastaj dëgjoja zhurmën e
stomakut tim nga uria.
Ne nuk kishim prindër,ne jetonim në jetimore,nuk e dinim prejardhjen tonë,e vetmja gjë që kishim mësuar ishte emri i gruas që na kishte sjellë në jetë,nuk mund ti quanim “nëna” pasi këtë fjalë buza jonë nuk e kishte thënë kurrë.
Pothuajse të gjitha kishim po të njëjtën histori,dikush na kishte braktisur që foshnjë atje dhe më pas nuk ishte kthyer më kurrë për të parë se a jetojmë a jo.
Un isha pak më ndryshe,dalloja nga fëmijët e tjerë për shkak të problemit që kisha në të folur,e kisha të vështirë të shprehesha.
Kur mbusha 10 vjeçe e ndjeva pēr herë të parë veten në siklet pêr shkak të këtij problemi,kishte vajza të cilat edhe më tallnin dhe nuk dëshironin të shoqëroheshin me mua,por kishte e të tjera që më përkrahnin.
Momenti më i keq nuk ishte as ushqimi,as fjetja në 1 dhomë të ftohtë,dhe as gjendja e keqe e banjove,por kur vinte 1 familje dhe donte të birësonte njërën prej nesh.
Saher vinte ajo ditë,ne rreshtoheshim të gjitha për një,të lara dhe të rregulluara sikur dikush do na blinte dhe duhet të dukeshim perfekte.
E kuptoja se ata mendonin për të mirën tonë,dhe se ajo ishte e vetmja mundësi që fati jonē të ndryshonte,por nga ana tjetër ata nuk mund të ndjenjin zhgënjimin që përjetonte çdosecila nga ne kur nuk ishim e përzgjedhura.
Unë e dija fort mir se askujt nuk do i pëlqente të kishte 1 fëmijë me probleme,ndaj saher vinte dikush isha e qetë,nuk shqetësohesha pasi në vetvete isha e sigurt se smë donte askush.
Herë pas here shikoja fëmijët e tjerë që kalonin në rrugë të kapur përdore me mamin dhe nga dora tjetër mbanin akullore të mbëdhaja me shije të ndryshme ashtu siç do e doja edhe unë.
I vështroja me ngulm deri sa largoheshin e nuk dukeshin më,ndonjëherë madje mbyllja sytë e ëndërroja për akulloren.
Çfar mëkati kishim bërê ne që e kishim merituar atë fat të tillë?
Vallë a nuk ishim edhe ne fëmijë si gjith të tjerët?
Pse duhet të rriteshim på aromën e nënës dhe përqafimin e babit?
Sa zemër gur mund të kishin qënë ato femra të cilat na kishin flakur tek ajo ndërtesa e vjetër 2 katëshe dhe më nuk ishin bërë të gjalla..
Emri im është Mati,dhe kjo është 1 pjesë e ditarit tim,vendosa ta bëj publike sepse ka plot femra që braktisin foshnjat e tyre,por på e ditur sesi do e luftojnë ato jetën krejt të vetme..
Vazhdon...
Brengë shpirti..
Lexim të këndshëm?
•Zgjohuni vajza është ora për ushqim..
U dëgjua ai zëri i zonjës Flutura,i cili ishte kthyer si një alarm mëngjesi për neve.
Hapa sytë për të filluar sërish 1 ditë të lodhshme dhe pa êndrra për jetën.
Ajo bardhësia e dhomës,krevatët që ishin të vendosur rresht njëri pas tjetrit ta shtonin akoma më shumë pikëllimin.
Edhe pse atje ndodheshim shum vajza,dhe nuk kishte minut që zërat tanë të mos gumëzhinin vetmia në sytë tanë vërehej lehtshëm.
Ajo salla e ngrënies nuk të jepte atë ngrohtësinë familjare,nuk mund të kërkoje 1 ushqim të caktuar që ty të pëlqente pasi askujt nuk i interesonte kjo pjesë,ishe e detyruar të konsumoje çfarëdo të prurnin në tavolinë.
Edhe kur ndodhte kjo gjë qëndroja edhe pa ngrënë,e gjith natën pastaj dëgjoja zhurmën e
stomakut tim nga uria.
Ne nuk kishim prindër,ne jetonim në jetimore,nuk e dinim prejardhjen tonë,e vetmja gjë që kishim mësuar ishte emri i gruas që na kishte sjellë në jetë,nuk mund ti quanim “nëna” pasi këtë fjalë buza jonë nuk e kishte thënë kurrë.
Pothuajse të gjitha kishim po të njëjtën histori,dikush na kishte braktisur që foshnjë atje dhe më pas nuk ishte kthyer më kurrë për të parë se a jetojmë a jo.
Un isha pak më ndryshe,dalloja nga fëmijët e tjerë për shkak të problemit që kisha në të folur,e kisha të vështirë të shprehesha.
Kur mbusha 10 vjeçe e ndjeva pēr herë të parë veten në siklet pêr shkak të këtij problemi,kishte vajza të cilat edhe më tallnin dhe nuk dëshironin të shoqëroheshin me mua,por kishte e të tjera që më përkrahnin.
Momenti më i keq nuk ishte as ushqimi,as fjetja në 1 dhomë të ftohtë,dhe as gjendja e keqe e banjove,por kur vinte 1 familje dhe donte të birësonte njërën prej nesh.
Saher vinte ajo ditë,ne rreshtoheshim të gjitha për një,të lara dhe të rregulluara sikur dikush do na blinte dhe duhet të dukeshim perfekte.
E kuptoja se ata mendonin për të mirën tonë,dhe se ajo ishte e vetmja mundësi që fati jonē të ndryshonte,por nga ana tjetër ata nuk mund të ndjenjin zhgënjimin që përjetonte çdosecila nga ne kur nuk ishim e përzgjedhura.
Unë e dija fort mir se askujt nuk do i pëlqente të kishte 1 fëmijë me probleme,ndaj saher vinte dikush isha e qetë,nuk shqetësohesha pasi në vetvete isha e sigurt se smë donte askush.
Herë pas here shikoja fëmijët e tjerë që kalonin në rrugë të kapur përdore me mamin dhe nga dora tjetër mbanin akullore të mbëdhaja me shije të ndryshme ashtu siç do e doja edhe unë.
I vështroja me ngulm deri sa largoheshin e nuk dukeshin më,ndonjëherë madje mbyllja sytë e ëndërroja për akulloren.
Çfar mëkati kishim bërê ne që e kishim merituar atë fat të tillë?
Vallë a nuk ishim edhe ne fëmijë si gjith të tjerët?
Pse duhet të rriteshim på aromën e nënës dhe përqafimin e babit?
Sa zemër gur mund të kishin qënë ato femra të cilat na kishin flakur tek ajo ndërtesa e vjetër 2 katëshe dhe më nuk ishin bërë të gjalla..
Emri im është Mati,dhe kjo është 1 pjesë e ditarit tim,vendosa ta bëj publike sepse ka plot femra që braktisin foshnjat e tyre,por på e ditur sesi do e luftojnë ato jetën krejt të vetme..
Vazhdon...
