Sot duke folur per punen mu kujtua puna e pare ne pushimet e shkolles!
Isha ne nje zyre, ku turistet do vinin dhe do me jepnin leket e booking nga advance - the rest dhe bisedoja me ata per vendin dhe si mund ti kalonin pushimet sa me bukur!
Kur fillova pune me dhane karten me emrin tim qe e vendosa me nje kapese ne anen e majte te kemishes.
Ce dua kete thashe me vete, apo ndoshta keshtu duhet ?!
Dhe keshtu mesova si te bej sa me mire punen time!
Nje dite vjen nje zonje dhe me therret Ana nje minut te lutem!
Shkoj une dhe pasi me tha arsyen e pyeta une "Mund te ju pyes per dicka ju lutem"
Po me thote mundesh duke me buzeqeshur me miresjellje ?
Ok, i them faleminderit!
Pasi ne kete pune miresjellja eshte paresore:
Si ma dini emrin i them, mund te me thoni ju lutem, nga ku me njihni?!
E keni te shkruar thote ne karten tuaj, nuk ju njoh!
E turperuar kerkoj ndjese dhe shkoj?
Aty e kuptova arsyen pse e mbaja karten me emrin ne kemishen time?
Atehere u merzita shume, por sot kur e kujtoj qesh prz shume?????