Mengjesi me gjeti zgjuar si shume here, pasi fle gjume mbasditeve dhe nuk eshte faji im, u be dy muaj qe jemi zone e kuqe dhe detyrimisht jemi totalisht te izoluar!
Me ka merzitur jeta keshtu, pa pune, pa program, pa dale per nje kafe fundjave me shoqet e shkolles dhe me friken se kur del te ndjek policia sikur ke vjedhur ndonje banke.
Nuk ka asgje ndryshe nga nje i burgosur, por pa bere asnje faj, asnje gabim!
Dhe jeta si nje tren ne levizje, zhurmshem kalon neper stacione, ku stacioni qe duam te zbresim na duket i larget, shume i larget.
Diku del dhe nga traret, e therrmohet dhe ne luftojme perseri ti mbledhim therrimet te mos behet kujtim gjithcka duam fort, por nuk eshte vetem ne doren tone.
Ne i duam njerezit, i ndihmojme aq sa ndonjehere u dukemi si nje thes rere qe te ulen sa here lodhen dhe vetem aq.
Nje tren jeta, ne stacione pa emer
E ndonjehere, vagonet jane mbushur me harrim.
Per fajin e premtimeve ne caste lumturie, a caste dobesie s' di te them!
Nuk duhet te harrojme se e mira dhe e keqja jane porsi dallget, kthehen perseri ne te njejtin breg?
